Dünyanın birçok yerinde hayat durdu. İnsanlar eve kapandı, kentler adeta hayalet şehir.
Kovid-19 salgını eğitim, sağlık, eğlence, spor, ibadet, üretim, tüketim her alanda toplumsal yaşamı esir aldı.
Zirveler, kongreler, spor müsabakaları, uluslararası festivaller bir bir iptal edildi.
Anne, babalarımız eve kapandı.
Çocuklarımız ilk kez sokağa çıkma yasağı ile tanıştı. Her birimiz sanal ortamdaki yeni yaşam formatına, evden çalışmaya alışmaya çalışıyoruz.
Bu zorunlu dönüşüm, "hem insani hem de sosyal ilişkileri" de yeniden şekillendiriyor.
Roma, Madrid, Berlin, New York, Ankara nereden gelirse gelsin her ölüm hepimizin ortak acısı. Küresel sağlık sorununa dönüşen bu salgın sınırları da kaldırdı. Gördük ki yeryüzü hepimizin ortak evi. Gelecek kuşaklara onu en sağlıklı şekilde bırakmak zorundayız.

Türkiye, sağlıktan sosyal güvenliğe, ekonomiden ticarete her alanda örnek bir mücadele yürütüyor. Hükümet, vatandaşın gelirini, işini korumak için tüm imkânları sunuyor. İşletmeleri ayakta tutmak için arka arkaya kredi paketleri devreye alıyor.
Birçok ülkeye de yardım eli uzatıyor.
Bu salgını bertaraf edebilmemiz için biz vatandaşlara iki önemli görev düşüyor.
Birincisi kısıtlama ve kurallara uymak.
İkincisi de şu zorlu günlerde işini kaybeden, zor günlerden geçen, evden çıkamayan aile büyüklerine, eşe, dosta, komşuya, arkadaşa gücümüzün yettiğince el uzatmak.
Üniversite sınavına hazırlanan çocuklarımızdan ameliyatını erteleyen yakınlarımıza kadar herkes soruyor;
Bu zorunlu sosyal izolasyon süreci ne zaman bitecek?
Normal yaşamımıza yaklaşık kaç ayda döneceğiz?
Üniversite sınavı yapılacak mı? İtiraf edeyim geleceğe dair öngörüde bulunmak gerçekten çok zor. İnşallah tez vakitte ülkemize, tüm dünyaya bahar gelsin, çocuklarımız parklarda oynasın, anne babalarımız yürüyüşlerini yapsın, sağlık çalışanlarımız nefes alsın, bizler güvenle işe gidelim… Nisan ayını evde geçirsek de bahar tadında bir ömür için azıcık daha, ha gayret. Mevlana ne de güzel söylemiş;
"Üzülme dikende gül bitiren, kışı da bahar haline döndürür!"