Sen hiç babasız kaldın mı? Ben kaldım. İşte onun içindir ki kasım aylarını bir daha sevemedim. Her 14 Kasım ayrılığın, hasretin ve bitmeyen özlemin yıl dönümü oldu… Üzerinden 13 yıl değil 13 dakika geçmişçesine… Büyük sırdaşımı özlüyorum. Anadolu'nun küçük bir kasabasında terzi bir babanın ilk çocuğuydum… Hayata dair tüm öğrendiklerimin başöğretmeniydi babam… Zorlukların üstesinden gelmeyi, sevmeyi, saygı duymayı, mücadeleyi, hayata tutunmayı ilk o anlatmıştı. Anlatmakla kalmayıp ilk uygulamayı da onunla yaşadım. Karşılıksız sevginin sahibiydi. En büyük hüznün de sahibi oldu. Hayatta canım çok yandı… En büyük acıyı yine o öğretti. Hem de dinmeyeninden… Bitmeyeninden. İşte tüm bu duygu karmaşası içinde hafta sonuna sıla-i rahim yaptım. Babamın aramızdan ayrılışının yıl dönümünde doğup büyüdüğüm topraklara koştum. Kaynaşlı, Düzce'nin en şirin ilçesi… İşte o ilçenin köyden kasabaya dönüşen sürecinin tanığı olarak sokaklarını arşınladım. 12 Kasım Düzce depreminin üzerinden de 21 yıl geçti. Tüm yaşanmışlıklar dün gibi hafızalarda…
Babamın güven duygusu ile hayata tutundum. Sevgisiyle harmanlandım. Hayatı ilk o anlattı. Birey olmanın temeline ilk harcı o koydu. Toplumsal iletişime onun rehberliğinde adım attım. Başım dara düştüğünde sığındığımız en güvenli liman oldu. Yaşamı kullanma kılavuzumuzdu.
Edindiğim en değerli ilk arkadaşımdı. Babamı taklit ederek büyüdüm. Zordur babayı taklit etmek. Onun yaşamına dairdir ilk hedef. Hani taklit ederek büyüdük dedim ya… İlk sorunun yanıtıdır 'baba'…
Hiçbir koku yoktur ki yerini tutsun. Hiçbir göz yoktur ki onun ki kadar güvenle baksın. Hiçbir duygu yoktur ki onun ki kadar anlamlı olsun. Babam benim için de çok şeyi ifade ediyor.
Hayata tutunmayı, mücadeleyi, var olmayı, ilkeli durmayı, sevgiyi, hoşgörüyü ve tüm değerleri ilk o anlatmıştı bana. Hayatımın 40 yılına tanıklık etti. Dualarımdasın baba. Mekânın cennet olsun…