Babalar Günü'nde babasız olanlara bu yazı. Hayata gözlerini babasız açanlara bu yazı… Tam yedi yıl oldu babasız Babalar Günüm. Her geçen yıl değil, her geçen gün hasreti ile kavrulur oldum.
Babayım ama babasızım.
Düne dair bana 'sızı'… 'Acı' ile 'hüzün' ve 'gözyaşı' düştü… Babalar Günü'nde 'baba'sızlığı yaşayanlardan sadece biriyim. Dün duyguların yoğunlaştığı gündü benim için.
Koca bir çınardı benim babam… Hayata dair yaşanmışlıkların ortasında yalnız kalmak değildi babasızlık. Çölün ortasında susuz kalmaktı.
Gölgesine sığınıp hayata tutunmaktı. Gözlerinin içine bakınca geleceği görmekti. Hayatı ilk babam anlattı bana.
Birey olmanın temeline ilk harcı 'o' koydu.
Varlığını hissedip güven duymaktı.
Bunaldığında bir nefesti… Hüznün adı değil, mutluluğa acılan kapıydı babam…
İyiyi kötüyü, insan olmayı, onurlu yaşamayı öğretendi babam… Minik ellerimin iri ve kocaman ellerinin arasında kaybolmasıydı. Tuttuğunda güven, dokunduğunda sevgisini hissetmekti… Sohbetinde huzur bulduğum, çözümsüzlüğün çözümüydü.
Gidilecek yere en kestirme yoldu babam.
Yaşanmışlıklar belleğimin en büyük zenginliğiydi.
Ahlaklı olmayı anlatandı… Geleceğe dair hayatın kopyasıydı babam… Hayata tutunmayı, mücadeleyi, var olmayı, ilkeli durmayı, sevgiyi, hoşgörüyü ve tüm değerleri ilk o anlatmıştı bana.
En büyük mirası 'sana haram lokma yedirmedim oğlum'du.
Onuru ile yaşadı. Onuru ile hakka yürüdü… Varlığında öğrendiklerim yokluğunda hayat rehberim oldu.
Dün Babalar Günü'ydü… Bugün onlardan kalanların yaşama kattıklarının günü.
Ahirete irtihal etmiş tüm babalara, babama dua ile… Mekânları cennet olsun. Bana 'baba'sızlığı kimse anlatamaz, yaşadıklarım anlatacaklarınıza kâfi gelmez.
Sağlık ve mutluluk dolu bir hafta olsun…