Sevgili arkadaşım Hıncal Uluç benim düne özlem duyanların ve dünü bugünden daha güzel görenlerin kendilerini aldattıklarını vurgulayan yazıma hak vermiş... Özetle şöyle demiş:

Dün ve bugün
"Bugün, dünden güzel olmasa 'İlerleme' dediğimiz şey nasıl olurdu?.
Türkiye'nin sıkıntısı bugünün dünden güzel olmaması değil sevgili Barlas!.
Sıkıntı!.. Bu ülkede kimsenin güzeli yazmıyor, konuşmuyor, olması..
Herkes siyasete boğulmuş. Herkes birbirine sövüyor. Birbirine kin, öfke, nefret kusuyor. Siyaset dışında da, sadece şiddet, dehşet, cinayet!.."

Hatırladık ama...
Evet... Bu konuyu en anlaşılır şekilde ele alabileceğimiz yıldönümlerinden birini yaşadık... Adnan Menderes, Fatin Rüştü Zorlu ve Hasan Polatkan'ın, 20'nci yüzyılın ikinci yarısında idam edildikleri günlerin yıldönümüydü... Yani Türkiye'de seçilmiş siyasetçilerin idam edildikleri bir dönemin var olduğunu, takvim yaprakları yüzümüze çarpmadı mı?

Hıncal çok haklı
Sevgili Hıncal'ın gözlemi çok doğru... Gerçekten bugünün Türkiye'sinde "Herkes siyasete boğulmuş. Herkes birbirine sövüyor. Birbirine kin, öfke, nefret kusuyor. Siyaset dışında da, sadece şiddet, dehşet, cinayet!.."

Sana ne bana ne...
Bu sapkın kamuoyu ortamında sahip olunan güzellikler, yaşanılan ve her biri devrim niteliğindeki değişimler görmezden geliniyor. Çocukları dağa kaçırılan annelerin trajedisi bile "Sana ne" ya da "Bana ne" çizgisinde ele alınıyor.

İnönü bile...
Ama çok da anlayışsız olmamalıyız. Bir imparatorluğun çöküş döneminin subayı olan ve düşman işgali anlamındaki toplumsal çaresizliği yaşayarak gören İsmet İnönü dahi demokratik siyaseti "Sizi ben bile kurtaramam" çizgisine taşımışsa, bırakın geçen dönemi, geçen yılı bile tam değerlendiremeyen siyaset amatörleri ne yapabilirler ki? Sonuçta siyasetin üslubu, ana-baba katillerinin üsluplarıyla yarışır hale gelmedi mi?
Bu durum herhalde böyle devam etmeyecektir.