Kişilere dönük takıntılı nefretle dolu bir kesim insan yüzünden demokratik siyaset hizmete dönük rekabete değil, hizmet edenlerin yok edilmesine dönük bir mesleğe dönüştürülmedi mi?
Maktul Amerikan Başkanı Kennedy "Artık ülkemin bana ne vereceğini değil, benim ülkeme ne verebileceğimi düşünmenin zamanı gelmiştir" diyerek siyaset mesleğinin varlık sebebini özetlemişti...
İnönü
Örneğin İsmet İnönü Türkiye'yi 2'nci Dünya Savaşı cehenneminin dışında tutmayı başarmıştır. Ayrıca çok partili demokrasiye geçerek, kendi isteği ile "Tek başına iktidar"dan feragat edebilmiştir. Bütün eleştirilecek ve hatta kınanacak uygulamalarına rağmen, İnönü Türk tarihinde bir teşekkürü fazlasıyla hak etmiştir.
Menderes
Adnan Menderes "Halk"ı hem siyasette, hem ekonomide devreye sokmuştur.
Türkiye'de bir girişim gücünün varlığı, Demokrat Parti döneminde anlaşılmıştır.
Koçlar, Sabancılar, Eczacıbaşılar, o dönemde Türk sermaye kesiminin öncüleri olarak sanayi yatırımlarına başlamıştır.
Menderes'in ve Demokrat Parti'nin bütün eleştirilecek ve hatta kınanacak uygulamalarına karşın, onlara da teşekkür borcumuz var.
Demirel ve Özal
Süleyman Demirel, siyaset yaşamımızın ihtiyaç duyduğu teknokrat- politikacı (Politokrat) portresi ile barajların, elektrifikasyonun, rakamların önemini topluma benimsetmiştir. O da girişimcinin önünü açmıştır.
Turgut Özal, "Değişim mühendisi" figürünü Türk siyasetine tanıtmış, "Vizyon" kavramını benimsetmiş, her alanda dünya ile rekabet edilebileceğine hepimizi inandırmıştır.
Erdoğan ve hizmetleri
Recep Tayyip Erdoğan'ın başbakanlığı döneminde ekonomik kriz geride kaldı. Ekonomide "Yatırım" denilince artık devlet değil özel sermaye yatırımları düşünülüyor. Hayal bile edilemeyen yatırımlar gerçek olmakta. Düşünün ki 2001 krizinde 40 bin bankacı işsiz kalmış, 24 banka batmıştı. Bugün ise Türk bankaları altın değerinde ve bankacılık yükselen değer. Erdoğan'ın Cumhurbaşkanlığı ise, ülkenin bütünlüğünün ve güvenliğinin bekçisi olan bir portreyi sergilemekte.
Ne dersiniz? Teşekkür etmeyi de öğrenmemiz gerekmiyor mu?