Buraya kadar...
İsrail'in katliamlarını unutarak...
Dünya finans sistemi ile İsrail sömürgeciliği arasındaki bağları umursamayarak...
Kendi küçük dünyalarımıza kapanarak geldik...
Ya bundan sonra?
Gazze'den sonra da...
Böyle gider mi?

***

Görmesini bilen gözler için Gazze, dünyanın bütün cilasını söküyor...
Biraz cesaret ve biraz ayıklık yeter!
Avuntular avutmuyor...
Rüyalar, kâbuslara dönüşecek pek yakında; anlayan anlıyor...
Uyduruktan "hak" ideolojileri artık kimseyi kandırmıyor; öyle ya, kavgasını verdiğiniz "haklar" hangi derin haksızlıkları örtmek için kullanılıyor?..
Mesela, beş para etmez bir hayat için orta sınıflara kadar yayılan "sağlıklı yaşam" hırsının gülünçlüğü nasıl da göze batıyor, değil mi?
Dünyanın hegemonik düzenine kör kalmak sersemler için bile zor şimdi...
Gelişmiş demokrasilerin "liberal eğlence"den ibaret olduğunu hâlâ anlamak istemeyenlerin zavallı hâllerini de görüyoruz işte!

***

Sosyal medyanın lay lay lom platformları da çok öğretici bugünlerde...
"Refah'ta katliam var" yazısı koy...
Görev tamam!
Sonra eskisi gibi devam edebilirsin!
Gelsin Paris gezileri; gelsin aksırıncaya tıksırıncaya kadar yemek yeme öyküleri...
Şizofrenik gelmiyor mu, itiraf edin!
Biliyorum, hayat devam ediyor, diyeceksiniz.
Peki içimizdeki ses niye "Artık böyle devam edemeyiz" diye fısıldayıp duruyor?
Gazze'ye bakıp içimiz yanıyorsa, bir yandan da dünyanın cilasına kanmak için daha nereye kadar çırpınabiliriz?

***

Şunları da not edeyim...
Bir...
Netanyahu bir ruh hastası katil olarak eninde sonunda günah keçisi ilan edilip dünya kamuoyunun önüne atılırsa, buna kanacak mıyız?
Devletler kendilerini aldatabilir; "uyanmış" kitleler buna kanmayacaktır.
İki...
İsrail, yavaş yavaş bu vahşeti kanıksamamızı; yaptığı soykırımı sindirmemizi istiyor...
Ağır bir soru geliyor şimdi: Böyle bir şey mümkün mü? Nasıl mümkün olabilir?
Eskiden olduğu gibi, bu da gelir geçer mi?
Neden?

***

NOT DEFTERİ
"Yani neden çalışıyoruz ki? Sadece daha fazla şey satın almak için mi? Yediğimiz dondurmaları ve giydiğimiz spor ayakkabıları hak ettiğimize bizi inandıran ne?" Bu sözler üzerine Margaret elindeki kahve bardağını sehpaya koydu ve işe gitmeyi bıraktığımızda olacaklardan korktuğumuz için hepimizin sabahları işe gittiğini söyledi. (DOUGLAS COUPLAND / X Kuşağı)