Rutin kötü diyorsun, sıkıcı olduğunda ısrarcısın...
Haklısın belki..
Ama şundan...
Onu ritüele dönüştürecektin, vazgeçtin!
(Ritüel: Merasim, ayin, tören, âdet, vd.)

***

Varoluş tekrarı sever ve ister.
Aylar, ayları kovalar; mevsimler geri dönmeyi bekler; her bitki kendi tohumunu saçar.
Doğum ve ölüm birbirine gebedir.
Tekrar ya "yuva"ya dönüştür ya da umuda yürüyüş...
Tekrarlarla kavga eden insandır.
Özellikle de günümüz insanı...
Sürekli "yeni" peşinde koşturarak yeryüzünden kopar.
O artık huzursuzdur...

***

Sevmekten söz ediyorsun sürekli...
Sevmek istiyorsun...
Ve aynı anda sürekli yeni keşiflere(!) koşmaktan hoşlanıyorsun.
Ama bu koşu var ya bu koşu...
Sen yeniyle büyülenmiş halde ilerledikçe, sevgin eskiyor; farkında değilsin.

***

Sev...
Bir daha, bir daha, bir daha; durup tekrar ederek...
Döne döne...

***

Sevmek tekrarları sevmektir...

***

Değişimi put kıldın, tapındın...
Kurbanlar verdin...
İyi şeyler nereye gitti peki?
Onlar da değişmeli miydi?

***

Benim bir yuvam olsun, diyorsun...
Bir kozam hiç değilse...
Çevrende dönerek ör onu...
Tekrar tekrar dönerek...
Ama sıkıldın, biliyorum.
Hep sıkılıyorsun...
Yuvayı bir inşaat sanıyorsun...
Tespih çekmek oysa...
Tespih etmek daha doğrusu...
Kalbinle tekrar tekrar dua ede ede...
Varlığı sabırla örmek yani...
Bu yüzden işte günümüzde evlerimiz var ama yuvamız yok!

***

Her tekrara sıkıcı rutin gözüyle bakmak bitiriyor seni...
Ne zaman bundan yakınsan;
"Bekle, tohum kabuğunu kırıp yeşerecek" diyorum.
"Zaman yok" diye karşılık veriyorsun; çoktan yeşermiş olanlar vardır, ben de oraya giderim diye çalımlı bir hâlde gidiyorsun...
Oysa sen oraya varıncaya kadar oradaki filizler kurumuş oluyorlar.
Beklemedin ve kaybettin.
Sıkılmadın belki ama kazanamadın da...

***

Gitme, demiyorum, git!
Sevdiğin yerlere git...
Tekrar tekrar git...
Merasim olsun her gidişin, "hikmet"le dolsun!
Keşfedecek bir şey yok hiçbir yerde, kendinden başka...
Ve sen nerede tekrar ediyorsan kendini, oradasın işte!

Olacak ve olgunlaşacaksan eğer, orada olgunlaşacaksın...