ARINMAK. Kimilerince el üstünde tutulan bir kavram. Kırıyorlar, döküyorlar. Bencillikte, hınçta, hasette zirvedeler.
Günahlar havuzunda su topu maçları falan... Derken bir bakıyorsunuz, spa'ya gider gibi "arınma"ya gidiyorlar.
Ne tövbe var, ne pişmanlık, ne ıslahat var, ne tasfiye. Toksin atar gibi geçmiş hataları atıp yenilerine hazırlanıyorlar...
Şunu da ekleyeyim: "Arınmak" bazı yerel ağızlarda "taşınmak" anlamını taşır.
Çok severim bunu. Çünkü öyledir; gerçekten arınmanız için çoğu kez bulunduğunuz "yer"den taşınmanız gerekir.
DOMATESLİ PİLAV. "Hala iyiyiz, dünya her şeye rağmen bazen çok güzel, hala birbirimizi seviyoruz" demenin yemekcesi.
KAHVALTI. Kahvaltı etmeyenlerin güne tam anlamıyla başlamaktan derin bir korku duydukları söylenir.
Yani sadece kahvaltıyı geçiştirmezler, günü de geçiştirirler.
(Ben de onlardanım!) Javier Marias bir romanında bu tiplerin rüyalarını da henüz uyanmamış gibi anlattıklarını iddia eder.
MODA. İmkansız uzlaşma... Simmel'in deyişiyle "bir yanda toplumsal eşitlik özlemi, öte yanda bireysel eşitsizlik arayışı" var.
Moda dediğimiz şey bu iki ucu uzlaştırmak için çırpınıyor. Oluyor mu? Hayır! Fakat iyi aldatıyor!
PARAMPARÇA. 2002 yılıydı sanırım. Müslüm Gürses'in "Paramparça" yorumuna ısınamadığımı yazmıştım. Geçen bir daha dinledim.
Hala aynı kanıdayım. Müslüm Baba'nın "tüm sevdiği kadınlar"la ne işi olur, o "sevdiği biricik kadın"a şarkı söyler. Şarkı tam anlamıyla Teoman şarkısı ve o söylerken güzel. Ancak huysuz ve huzursuz şehirli erkekler "telefona sarılıp tüm sevdiği kadınlardan son bir özür dilemeye" kalkışır. Hem o irkiltici ve pürüzsüz beyazlıktaki "tüm" lafı var ya, kilit o işte!
Rahmetli Gürses nasıl olmuş da "tüm" demiş?
TANSİYON ALETİ. Artık her evde var. Bir tür oyuncak. "Bugün nasılız bakalım?" sorusuna pratik, hızlı ve "ruhsal hal" gibi tehlikeli meseleleri devreye sokmayan cevap:
"Sorun bende değil, kan basıncımda!"
UZLET. Köşesine çekilme.
Yalnızlık tercihi. İnsanlardan uzaklaşmak sanılır, yanlıştır; daha çok dünyanın "yakınlaşma" teklifine en azından bir süreliğine sırtını dönmektir.
Ama artık zor! Çünkü "mesafe"nin kaybolduğu bir çağda yaşıyoruz; artık hep yakınız, yakınlardayız.
