Bu günlerde Nietzsche'nin o malum sözünü pek sık hatırlıyorum: "Yalancılık, kendini anlatmak için 'doğru' sözcüğüne göz koymuşsa, asıl doğru kişiyi en kötü adlar altında bulabiliriz."
Neyse, asıl diyeceğim şu...
Barış bir ütopya veya proje olduğu kadar apaçık biçimde bir eylemdir.
Hadi demode sol jargonla söyleyeyim; "somut koşulların somut sonucu" olmayan bir barış yalandır, kandırmacadır.
Hatta tam şu sıralarda yaygın olarak gördüğümüz gibi bazı entelektüel ve tuzu kuru çevrelerin vicdan konforudur.
İşte bu yüzden...
Geçtiğimiz iki yıl boyunca çözüm sürecini bozmak için elinden geleni yapan çevrelerin ve onlarla kol kola olanların bugün dillerinden "barış" sözcüğünü düşürmez olması beni zerre kadar etkilemiyor.
Bulanık, muhatabı belirsiz, sırf şık durma uğruna ortaya bırakılmış barış bildirilerini de ciddiye almıyorum.
Barış için PKK derhal silah bırakmalı!
Devlet de teröre karşı operasyonlarının kamuoyu içinde ideolojik ve nefret dolu bir karakter kazanmasını önleyecek tedbirleri almalı.