Empatiye ihtiyacımız varmış. Böyle diyorlar. İyi de kendini yere göğe koyamayan günümüz insanı nasıl olacak da kendini başkasının yerine koyacak?

***
Kalabalıkla birlikte hareket etmenin baş döndürücü heyecanını "özgürlük hissi" diye sunanlar yalancının önde gidenidir. Dayanışma hissi diyebilirsin; kitle içinde eriyerek kişisel endişelerini unutabilme sarhoşluğu diyebilirsin; aidiyet tatmininin (bir "yurdu" olma hissinin) hoşluğu diyebilirsin ama sakın buna özgürlük deme! Ancak "dışarda" kalabilirsen mümkün özgürlük. Özgür olmaksa istediğin, kuytuya çekil!

***

"Umuda inanıyorum" diyor. Ona nasıl anlatmalıyım ki, umuda inanılmaz! Seküler dünyanın kof şaşkınlıkları bunlar... Binlerce yıl insanlar Tanrı'ya inandıkları için umutluydular, umuda inandıkları için değil. İkisi arasındaki farkı bugünün insanı anlayabilir mi? O yüzden bugün "umut" denen şey hayallerden, "umutsuzluk" ise birikmiş hayal kırıklıklarından ibaret.
***
Geleneksel medya kötüymüş. Tamam, bunu anladık! Peki ya sosyal medya? Ucuz kabadayılıklarımız, başkalarını kolaycılıkla suçlayan yalancılıklarımız, insanları aşağılayan mizahımız, arkadaşlığa dair asgari nezaketi ayaklar altına alan kabalıklarımız, ezik saldırganlığımız...
Hepsi orada. Bağımsız, sansürsüz. İstediğimiz bu muydu? Yoksa problem gelenekselinde, sosyalinde, yenisinde değil de, "medya" olmakta mıymış?
***
Eğlence hep yalan söyler. Doğruyu söyleyen neşedir.
***
Hepimiz ışığın etrafındaki pervaneler gibiyiz. Televizyon ekranının karşısından uzaklaşamıyoruz. Sonunda yanıp kavrulmak pahasına...
***
Bazıları "ben adamı gözünden tanırım" der ya, hikâye! Artık bütün gözler sırlanmış. Bütün gözler birer ayna.
Bakan orada kendi yansımasını görüyor. Kendi hırslarını, arzularını, hayallerini ve aldanışlarını...
(NOT: Yukarıdaki kimi notları hatırlamış olabilirsiniz. Yine eski "notlar"ımı tarayıp bazılarını baştan yazmak zamanı gelmişti.)