Ün güçtür ama sürekli ortalıkta (yani iktidarda) olmayı gerektirir.
Gözden kaybolan ünlü bir süre sonra kamuoyunun gönlünden de kaybolur.
Gün gelir, her şeyde bir bit yeniği aranmaya başlanır.
Meryem Uzerli'yle ilişkimize bakın!..
Daha dün "ne çekmiş be kız!" havalarındaydık.
Onunla dertleniyor, üzülüyorduk.
Anlaşılıyor ki, şimdi sıra "tükenmişlik sendromu"na burun kıvırmaya geldi.
Bir yandan malum reklam filmi, öte yandan tv'ye çıkan magazincilerin izleyicinin gönlünü çalmak için "iyi de canım, neden ev kadınları tükenmişlik sendromuna yakalanmıyorlar da, Hürrem yakalanıyor?" diye popülist numaralar çekmeleri sürpriz sayılmamalı.

Doğrusu biz ünü ve parayı umursamayıp "benden bu kadar!" diyerek çekip gidilmesine pek alışık değiliz!
Meryem Uzerli'ye alttan alta imrenmiştik ama sanırım sırf bu yüzden şimdi de gıcık olmanın eşiğindeyiz.
Bazı magazinciler kamuoyundaki "var mı öyle kaçmak!" duygusunu kaşımaya başladılar bile.
Zaten ne yalan söylemeli!..
Genç kadın aşk hayatında çektiği sıkıntıyı Ayşe Arman'a anlatınca durumun "tükenmişlik sendromu"ndan çok Demet Akalın şarkısındaki gibi bir tür "harcanmışlık" olduğunu düşünmeye başlayanların sayısı çoğaldı. "Bittim, gözün aydın, bittim, helal olsun/ Uğrunda harcadığım yıllar haram olsun." Bir de "ben de tükendim, ben de"ciler var!
Bunun nedeni açık!
Medya nevzuhur hastalıkları çok sever.
Tepe tepe kullanır, ekmeğini yer. Tabii daha sonra pirincin taşını ayıklamak zorlaşır.
Bir kere bilmeliyiz ki, "Tükenmişlik sendromu" (burnout syndrome) denen şey henüz genel kabul görmüş bir tanım değil. Daha çok "başarı"ya odaklı alanlarda kariyer yapanların başına gelen bir şey olarak görülüyor.
Fakat bazı hekimler bunu yeni bir rahatsızlık olarak görürken bazıları da bildiğimiz depresyon olduğunu iddia ediyor.
Ya ev kadınları? Onlar "tükenmişlik sendromu" yaşamıyorlar mı?
Bana sorarsanız...
Onların bir "sendrom" yaşayacak halleri bile kalmıyor; basbayağı tükenip bitiyorlar!