Geçen yüzyılın bireyciliğiyle hesaplaşma vakti geldi. Yavaş yavaş anlayacağız: Başka insanların bahtsızlıklarından kendimizi soyutlayarak; toplumsal kaderi yok sayarak daha iyi ve mutlu bir hayat mümkün değil!

***
Diyelim ki, D&R veya Remzi Kitabevi'nden içeri girdin, en geniş raf kategorisi olan "Kişisel Gelişim" bölümüne gidip herhangi bir kitap seçtin… Hangisini alıp okusan fark etmeyecek gerçek şu: Hemen "rahatlamak" yerine bir parça "huzursuz" kalmayı göze alır, onca süslü lafın arkasına bakarsan, göreceksin ki, iyi ve mutlu bir hayat dedikleri vurdumduymaz ve benmerkezci bir hayat!
***
İyiliği düşünmeden "iyi bir hayat" düşlemek… Arkasındaki muazzam bir medya desteği ve tüketim endüstrisine rağmen bu rüyadan uyanmak üzereyiz!
***
Kalabalığın ortasında bir erkek ve bir kadın… Erkek uzun uzun kadına bakıyor. Kadın erkeğe kısa bir bakış atıyor ve sonra öteki kadınların o erkeğe bakışlarına uzun uzun bakıyor.
***
Kalabalığın ortasında bir erkek ve bir kadın… Bir tür ayakta kalma çabası ve sosyal gözaltına karşı direniş olarak birbirlerini seviyor görünmeyi seviyorlar. Sonra evlerine gidecekler. Bir başlarına kalacaklar ve belki ancak o zaman birbirlerini sevecekler!
***
Kalabalığın ortasında bir kadın ve erkek… Aşk özünde münzevi bir etkinlik ya, ortadan sıvışıveriyor. O zaman erkek sıkılıyor, kadın ürperiyor.
***
Erkekler derinden kırgın ve öfkeli yaratıklardır. Kolay değil! Çocuklukları boyunca serüven hayalleri kurar, yetişkinliklerinde rutin hazlara hapsolurlar!
***
Kusmak… Bazen basbayağı "içini dökmek"tir.
***
Katliamdan, zulümden, zorbalıktan hep olağandışı bir şey gibi söz ediyoruz. Söylediğimize inanıyor muyuz peki! Bilmiyor muyuz ki, bu gördüklerimiz "insanlık tarihi"nin sıradan manzaraları olagelmiş… O halde sormak gerekir: Hala en derin köklerimizden kopup gelen bir haykırışla bize "bu zalimler insan olamaz!" dedirten şey ne? Şu nefsine mahkum yıkıcı yaratıkla "eşref-i mahlukat"ın ortak noktası olabilir mi? Yoksa dinlerin ve elçilerin sözünü ettiği "insan" henüz bir imkan, ödev ve umudun adı mı?