Her şeyin bir bedeli vardır.
Elbette barışın da...
Fakat soru yalın ve açıktır.
Fazla uzatmadan cevap vermek gerekir.
Bu toplum ille de sıkıntısını çekecekse hangisinin sıkıntısını çekmeli?
Savaşın mı?
Barışın mı? Cevap da açık değil mi?
Birincisini biliyoruz.
Çok ağırdı. Acılarımız büyük.
Yaralarımız hâlâ açık.
Şimdi sıra ikincisinde...
Hem biliyoruz ki, insana yakışan barışın yükünü sırtlanmaktır.

***
Çevremde kalben sonuna kadar barışçı ama son gelişmelerden içten içe rahatsız olanlar var.
"Bu yolla terör zafer kazanmadı mı? " diye düşünüyorlar.
Onları anlıyorum.
Ama madalyonunun öteki yüzüne de bakmak gerekir.
Terörü tarih boyunca hiçbir toplum, hiçbir devlet tümüyle silemedi.
Ancak terörün çirkin yüzünü ardında sakladığı savaş dilinin (o lanetli belagat) ortadan çekilip gitmesinin tek bir yolu vardır:
Barış.
Silahlar sustuğu, siyaset başladığı anda yenilen terördür.
Bu artık ne o kesimin, ne bu kesimin...
İnsan olan herkesin zaferidir.
Tarihi günler yaşıyoruz.
30 yıldır bitmesini beklediğimiz ama itiraf edelim, bitebileceğine hiç inanamadığımız çok kirli bir dönem sona ermek üzere...
Toplumsal barışı bir de kendi kalbimizle, kendi zihnimizle idrak etmeyi denemeliyiz.
O zaman anlayacağız ki...
Bazen "yenilgi" de iyidir.
Barış ancak güzel ve kutlu yenilgilerle mümkündür!
İnatlarımızın, hınçlarımızın, öfkelerimizin, affedemeyen ve merhamet duymayan kalbimizin yenilgisiyle...
Ve ardından tövbe gelecek pişmanlıklarla mesela...
Şunu da unutmamalı!
Savaşmak kolaydır. Zor olan barıştır.
Barışın acısı yok, zorluğu var.
Son sorum da bu olsun:
Hangisini tercih ederdiniz?