Başkaları gibi olmak güvenlidir. Tehlike karşısında saklanma ve dayanışmayı mümkün kılar. Topluluk duygusunu güçlendirir.
Ama bir yere kadar!
Çünkü insanı içten içe yiyip bitiren bir korku vardır; "kaybolma" korkusu.
Kalabalıkta kaybolup "yok" sayılmak korkusu!
Her şeyin görünürlük üzerinden değerlendirildiği bir çağda "görünmez" olma korkusu!
O yüzden kim "sen farklısın!" dese, yelkenleri suya indiriveriyoruz.
Neyi bize "sizi özel kılacak!" diye pazarlasalar, alıp yutuveriyoruz.
Tamam, farkındayım! Hırpalayıcı yanlarına rağmen çok insani bir zafiyet bu!
***
Fakat ürettiğimiz, emek verdiğimiz, yaptığımız şeylerle değil de,
edindiklerimizle özel olacağımızı ve böylece "
özel bir biçimde" sevileceğimizi sanmamızın tuhaf sonuçları oluyor.
Haydi, hanı, hamamı, arabayı anladık! Onlar "
sosyal etiket" kültürünün parçaları.
Ama evinde beslediği kedisi, köpeği "
özel" diye alttan alta kendisinin de
özelleşeceğini umut edenlere ne demeli!
Yeni moda...
Bir "
dâhi çocuk"tan veya eşi benzeri bulunmayan bir
biblodan konuşur gibi
evdeki kediden konuşuluyor.
Hatta, sanki kedisi güzel olanın kendisinin de "
güzelleşeceği" sanılıyor.
Oysa hepimizi sevmek güzelleştirir. Yalnızca, sevmek!
***
Marie Claire dergisi dizi oyuncusu ve tasarımcı kadınlara kedilerini sormuş. Bizim Günaydın da geçtiğimiz pazartesi alıntılamış.
Baktım, onlarda da aynı söylem hâkim: "
Benim kedim farklı, benim kedim özel!" Niye peki?
Kedilerin de hepsi, maşallah "
Elite Model Ajansı"ndan çağrılmış gibi.
Hepsi cins.
Hepsi rengiyle, tüyüyle pek güzel. Hepsi yumuk yumuk. Bir hayvandan çok şirin bir oyuncağı andırıyorlar.
Yok mu, sokaktan veya barınaklardan yaralı bereli, cılız, tüysüz ve türsüz hayvan alıp bakan? Var, Allah'tan! Dolu insan var.
Asıl onlar "
özel" insanlar.
Ama onları da toplum değil daha çok hayvanlar mı seviyor, ne!
Yani, halimiz hem acıklı, hem fena halde matrak!
