Dün sabah erkenden uyanıp perdeleri açtım. Tamamdı işte!
Beklediğim olmuş, kar tutmuştu!
Bir tek cılız söğüt ağacı bütün karları üstünden dökmüştü. Başka her şey bembeyazdı. Ortalık sessizdi.
Su ısıtıcısının yanına bile uğramadan hemen toparlandım. Cam kenarında kahve yudumlamak ne güzel olurdu ama neden bilmem, canım dışarı çıkmak istemişti.
Botlarımı giyip oturduğum sitenin arkasındaki ıssız ve bir yanı bomboş bir araziye açılan sokakta yürümeye başladım.
O an.. sanki... birdenbire...
İstanbul bitti.
Koca metropol karın altında eridi, gitti.
Bir taşra kasabası başladı.
Sıcacık çorba tadında, ninemin masalları kıvamında bir kasaba...
Hatta durup dururken zihnimin kuytusunda şiirler filizlenip serpildi.

***
Yürürken Tuncay Birkan'ın, adı insanın içine işleyen yazısını hatırladım: "Taşraya bahar hiç gelmez mi?"
Birkan o yazısında kültürümüzdeki taşra imgesinin iki mevsime sıkıştırıldığını ve bunun bir tür haksızlık olduğunu anlatıyordu. (Taşraya Bakmak, İletişim Yayınları, 2005.)
Gerçekten de öyledir.
Zihinlerimizde...
Ya kavruk, sıkıntılı, sapsarı bir yazdır taşra...
Ya da herkesi kasabasına, mahallesine, evine kapatan, insanda "geçmek bilmeyen bir üşüme ve büzüşme hissi yaratan" gri yahut beyaz bir kış...
Bana gelince...
Nedeni ister sinema olsun, ister okuduğum kitaplar...
Veya bambaşka bir şey...
Etrafı kaplayan o beyazlık ve sessizlik her seferinde olduğum yerden bir anda söker alır beni...
Çok uzak ve hiç tanımadığım bir taşra kasabasına fırlatır!
***
Bir ara, neden peki, diye sordum kendime.
Neden etrafı kaplayan şu kar şehrin ortasında bile olsam uzak kasabalara sürüklüyor ruhumu?
Hiç tren geçmeyen karlı rayların üzerine bir kez uzanırsam, gerçekten dinlenecekmişim gibi geliyor. Neden?
Biliyorum, bir tür melankoli bu bendeki.
Biliyorum, sıkıntısı bile sahte, eğlencesi neşesiz, bilgisi bilgeliksiz şehir boğuyor beni!
Oysa artık gidecek yer yok!
Artık her yer taşra, her yer şehir!
Boş yakınmalar bunlar Haşmet, diyorum sonra içimden!
Otur bir kitap oku, bir film izle!
Kar da çok durmaz, kalkar zaten!