Ta en başta söyledim ya. Belli mevzulara çok derin dalıp, halat sardırmanın sakıncalı olduğu günlerdeyim. Fikrime 'firar' emri veriyorum haliyle. Daha dün sabah uyandığımda Müzeyyen Senar'ı düşündüm mesela.
Geçen yazdan beri göremedim, haber de alamadım hakkında.

Kurtulmak istemiş
Uzun süredir sağlıklı iletişin kurmak kimse için mümkün değil elbette. Kimseyi tanımıyor, zor hareket ediyor, hep bakım altında yaşıyor.
Aslında bir de sırrı geliyor hatırıma. Bodrum'daki evin bahçesindeydik.
Tekerlekli sandalyesinde oturuyor, erik yiyordu. Kızı Feraye'nin içeri gittiği bir anda kulağıma fısıldamıştı o sırrı. Demişti ki; "Tam 60 sene önce 3. katın penceresinden attım kendimi aşağıya. Kömürlüğe düştüm. İntihar ettim yani. Kurtulmak istedim. Hayattan da, o adamdan da, ailesinden de. Bu Feraye'nin babasıydı. Ercüment. Galatasaray'da top oynardı. 2 sene Ankara'da dolaştık. Sonra İstanbul'a yollamaya kalktı beni. Ailesi istememişmiş güya. Ben de kıydım kendime. O yüzden bak 60 sene sonra tekerlekli sandalyelik oldum Savaşım."