Sonra yıllar geçti aradan. Bir gün ansızın Kanlıca'daki yalıya çıkarma yaptım denizden. Çolpan Abla (İlhan), Kerem ve birkaç aile dostu oturmuş meyve yiyor, sohbet ediyorlardı. Az sonra Attila Abi de geldi. Yine dere tepe muhabbeti yaptık önce. Sonra eğildim kulağına.
- Abi aynen de senin dediğin gibi okuyorum artık fark ettin mi? Hala kötü demiyorsun değil mi?
Güldü. Sırtımı okşadı; "Evet gerçekten de ilerleme var. Lafımı geri alıyorum artık" dedi. Sonra birdenbire yok oldu masadan. Yeğeni Kerem'e sordum:
- Nereye gitti ki. Kalkıcam kalkamıyorum o gelmeden.
Kerem gülümseyerek sırrı verdi:
- Onun huyudur. Hiçbir zaman veda etmez masadan kalkarken. Yıllardır böyle gık demeden kalkar gider. Haber etmez kimseye.
Off bee!.. Bak bu kez herkesin haberi oldu gidişinden. Zelzelesi dört bir yanda duyuldu..