Bazı insanlar gazetelerde yayınlanan ölüm-başsağlığı ilanlarına meraklıdır. Biz onlardan değiliz. Ancak iki gündür, Mustafa Koç'un ardından verilen başsağlığı ilanlarından gözümüzü ayıramıyoruz.
Çünkü ilanlar, ilan verenin mizacını yansıtıyor. Mesela bazısı, kendi ismini neredeyse Mustafa Koç'unkinden daha büyük yazdırmış. Öyle ilanlar var ki birbirimize gösterip "Meğer bunlar, adlarını duyurmak için, ünlü ve saygın birisinin ölmesini beklermiş" demeden edemiyoruz.
(Not 1: "Kendi tercihleri olduğu ne malum? Belki de ilanı hazırlayanlar öyle yapmıştır" diyeceksiniz. O zaman sizi, örneğin, "Dinçköklerin" ilanına bakmaya davet ediyorum. İstersen, zarif bir ilan verebilirsin.)
Bu tavrın benzeri medyada da görülüyor. Lafa, İngilizcede "obituary" denilen, "merhumu tanıtma ve anma" tarzında başlayıp, birkaç cümle sonra kendilerini anlatmaya, hatta övmeye başlayanlar yok değil. (Egosantrizm işte böyle bir şey.)
Bir de Almanların "schadenfreude" dedikleri olay var: Başkasının acısını görmekten zevk almak... Koç Ailesi taziyeleri Elmadağ'daki Divan Oteli'nde kabul ediyor ya... Taziyeye giden 10 kişiden, en az üçünün amacı, üzüntüye simgesel şekilde ortak olmak değil, Koçların acısını yakından seyretmek...
"Schadenfreude" toplumdaki sınıf ve statü farkları nedeniyle sosyolojik açıdan anlaşılır bir durum. Ancak psikolojik yönden tiksinti verici. Yüzlerindeki sahte ifadeden bunları ayırt etmek çok da zor değil.
Allah, Koç Ailesine sabır versin.
Not 2: Bir de ilan patavatsızları var. Örneğin biri, Mustafa Koç'un babası Rahmi Koç ile kardeşleri Ali ve Ömer Koç'a öncelikle başsağlığı diliyor. Eşinden ve çocuklarından söz etmiyor. (Onlar "kederli ailesi" oluyor.)
Not 3: Şu "öğrenmiş bulunuyoruz" klişesinden de bir an evvel vazgeçmek gerek. Türkiye'deki her türlü medya Mustafa Koç'un vefatından söz ediyor... Ölümü internet sayesinde anında dış basında da yankı buluyor. Sen kalkmışsın hala "öğrenmiş bulunuyoruz" diyorsun.