Hem burada, hem de e-posta atarak birçok okurumuzun minik öykülerini eleştirdim ve önerilerde bulundum.
Buna sadece ' bir' kişi, besteci ve söz yazarı Edip Emre itiraz etti. Eleştirisini şöyle özetleyebilirim: 1) "Herkesin his dünyası farklıdır. Sizin beğenmediğiniz bir öyküyü bir başkası beğenebilir." 2) " Sıfırcı hoca, rolüne soyunarak herkesi eleştirmeniz doğru değil. Hem zaten çağrıyı yapan sizsiniz."
Cevabım şöyle:
Ben hislere ya da beğenilere laf etmiyorum. Eleştirim, duygulara, zevklere değil, onların anlatılış biçimine... Yani burada mantıktan, sözcük ekonomisinden, öykünün mimarisinden söz ediyoruz.
Eğer bir kişi, " işte minik öyküm " diyerek... Aslında bir şiir dizesi ya da pop müzik parçasına uygun bir cümle göndermişse... Üstelik kelime israfı ya da cimriliği yaptıysa veya çalakalem, üstünkörü yazdığı belli oluyorsa...
Ben de eleştiririm!
Okurlarımızdan edebi şaheserler yaratmalarını beklemiyorum elbette. Öyküleri zayıf olabilir. Yeter ki eli yüzü düzgün bir minik öykü olsun! Ama gelenlerin bir kısmı öykü kategorisine girmiyor.
Ayrıca burası bir ' Serbest Kürsü' köşesi değil. Eleştirilmek istemeyen yazmasın.
Zaten bizim okurlar ' kötü, eksik, bozuk, yanlış' bulduğum hemen her şeyi eleştirdiğimi bilir. Bu sebeple kimse şaşırmadı ya da kızmadı düştüğüm notlara. Tersine birçok kişi yeniden yazdı ki beni de en çok gösterdikleri bu çaba mutlu etti.
Gelenler içinde en iyilerden biri NÇA'ya aitti: " Gerçektir. Komşumdu. Dördüncü kocası da aynı şekilde öldü. " Sadece sekiz kelimeye sığdırılmış bir dedektif öyküsü gibi! Nasıl da meraklandırıcı
Bakmasını ya da duymasını bilene, hayat ve dil öykülerle doludur. Mesela " Bayram değil, seyran değil, eniştem beni diye öptü " lafı, aynı zamanda tam bir minik öyküdür. Ya da Woody Allen'ın kitap başlığı: " Evet ama bir lokomotif buna yapabilir mi bakalım? "
Not: Konu uzadı. Çarşamba günü Günaydın'da bence en iyi olanları yazacağım.