Sezonun final maçını, "yenilmeyelim" aklıyla oynarsanız, ne geçen maçlara yakacak ağıtınız kalır ne de zirve hesabında "inanılır" olduğunuzu gösterecek kanıtınız olur. Fenerbahçe ne maçı yaşadı ne de rakibini tedirgin edecek kadar agresiflik gösterdi. Sekizinci günde üçüncü maçını oynayan Beşiktaş takımı değildi. Bu baskıyı kaldıracak karakteri gösteren oyuncusu da yoktu. Koca maç Aboubakar ile kaleci Altay arasında oynandı. Fenerbahçe takım olarak Kamerunlu oyuncunun seyircisi idi. Bir santrfor ancak bu kadar büyüyebilir, takımını böyle bir arada tutabilir, 22 oyuncunun en baskını olabilir. Beşiktaş kadrosu Aboubakar'ın sezon başından beri sahip olduğu şovun, sahnesini hazırlıyor. Rakipler de en iyi müşteriler. Erol Bulut, muhtemel kadrolar içinde çözümü sadece İrfan Can seçimi ile bulmaya çalıştı. Rakipten ilk darbeyi gördüğünde merkezi bırakıp, kenarlara kaçmaya başlayan Samatta ile maça tutunmaya çalışacak kadar da çaresizlik içinde. Organize bir rakip karşısına bu kadar kötü pas kalitesi ile de dikilemezsiniz zaten. Golün duran toptan olması, zaten defans sakarlığının bir parçası. Ama Genç Altay'ın yaptığı kurtarışlar, daha farklı ve travmatik bir sonucun da kalkanı Fenerbahçe için. Son bölümde Caner'in ortaları ile tehlikeye yaklaşırlarken, Ozan'ın jeneriklik beraberliği getiren golü, "pes etmiş" yüreklere cesaret de aşıladı. Son beş dakikaya Fenerbahçe tüm maçın pozisyonlarını sığdırdı. Altay'ın kurtarışlarına sığındıkları maçın kazananı olmalarına ramak kalmıştı. Aboubakar–Altay maçı berabere bitti. Fenerbahçe nefesini tekrar aldı, Beşiktaş avantajını korudu. Sezonun devamını hafta hafta yoruma alacağız. Tahmin edilemez maçlar ligi oynuyoruz çünkü. Fenerbahçe'nin kalbi atıyor hâlâ. Yaralarını sarıp, yeniden akıl yoracakları iki haftaları da önlerinde. Ama kaderleri kendi ellerinde değil. Hepimiz bekleyeceğiz.