Avrupa kulvarında tutunduğumuz tek dal Başakşehir'di. Bu maça kadar da iyi ve dirençli görüntü ile geldiler.
İlk maçtaki yenilginin, Okan Buruk ile oyuncu kadrosunun henüz uyum sürecinde olmasına bağlamak istemiştik. Ancak karşımıza bu maça daha çok ihtiyacı olan Roma'nın müthiş ustalığı çıktı.
"Ustalık" derken, Başakşehir'den daha genç bir takım Roma. Fakat işin içine "akıl farkı" katılınca, daha da yaşlı olabiliyorlar. Sadece pas alışverişi ve defans arkası koşular ile Başakşehir'in tüm planları, hayalleri veya yapabilecekleri silindi gitti.
Bir gün öncesinde Okan Buruk'u çok hırslı ve istekli görmüştük. Ancak bu disiplini sahadaki oyuncularına aktaramadığı da ortada. Rakibini kilitlemek, sınırlamak ve sinirlendirmekle "mahir" bir takımın, bu pas rahatlığına izin vermesi anlaşılır gibi değil. Visca-Crivelli ikilisinin sadece maçı yaşadığını, İrfan Can da dahil olmak üzere kalan bölümün, sanki kazanılmış gibi hareket etmesi vardı sahada. Bir de üstüne Pellegrini'nin açılan kaşı geldi. Seyirci sayısı esprilere neden olan bir takımın, sahadaki oyuncalara eline geleni fırlatanları barındıran hüküm verilecek konuma gelmesi tam bir kara mizah.
Başakşehir'i Galatasaray performansının kandırdığı, ölçüsüz bir özgüvene yönelttiğini söyleyebiliriz.
Avrupa ölçüsüne çıktığımızda hiçbir boyut taşımayan bir karşılaştırma olduğu da alınan sonuçlarla ortada aslında. Son maçta hüküm verilecek artık. Başımızı yere eğmeden doğru disiplini bulmalıyız.