Her geçen dakika "bundan daha kötü oynanmaz" diye düşünerek seyrettik maçı. Rakiplerinin aldığı sonuçları görüp, maçı mental olarak kazanmadan sahaya çıkmışlardı. Fenerbahçe'nin sezon başında çok beğendiğimiz, ısrarcı ve agresif vücut dilinden de eser yoktu sahada. Tıpkı geçen iki maçta da olduğu gibi. Milli Takım arasının grubu etkilememesi mümkün değil. Muriqi ve ardından Mevlüt de sakatlanınca, Alper'in denendiği forvet hattı ile "Bakalım; ne olacak?" düzeni çıktı ortaya. Muriqi'in sistemde kapladığı alana rağmen, tam bir santrfor takımı diyemeyiz Fenerbahçe için. Hücum aksiyonlarını daha çok orta sahaları ile neticelendiren bir takım vardı. Bu özelliğini de yitirerek yürüyüşüne devam ediyor ki, beş net orta sahaya, dördü ön libero özellikli olmasına rağmen, sadece topa sahip olma yüzdesiyle yaşadılar maçı. Kaçan penaltı, sadece maçın kaderini değil, Emre'nin de kalan süresini "yoklar" arasına kattı. Biri sorumluluk almalıydı, Tolga Ciğerci dışında her yere koşan, bir şeyler için çaba harcayan yoktu. Ustaların maçı haline dönüşen son bölümü, Malatyaspor da Fenerbahçe gibi "berabere bitsin" havasıyla oynamaya başladı. Sayılmayan golü, Mete Kalkavan'ın yanlış yorumlarından bir tanesiydi. Tıpkı Emre'nin penaltı atışını kurtaran Farnolle'ün çizgiye basmadan hareket ettiğini tespit edememesi gibi. Ya da Mina'nın en azından ikinci sarı kartlık tekmesinde VAR'ın da aynı seyirci aşamasında kalması... Hakemler kötü, Fenerbahçe de yarışın içinde. Ersun Yanal'ın galibiyeti aklında uzaklaştırıp, "Bir puanın" önemine odaklandığı süreç. Değişmeyen ilk on bir iskeletinin ciddi bir rekabete sokulması, bundan sonraki maçların farklılaşması için şart. Tehdit eden takımdan, mücadele eden haline dönüşüyorlar. Bu görüntü bir takımı şampiyon yapmaz.