İLK dakikadan itibaren iki takım adına da "sahaya kazanmak için çıkmışlar" diyebileceğimiz mesaj yoktu. Akhisar umudunu sürdürmek için beraberliğe razı olamazken, topu rakibe bırakıp, fırsat için bekledi.
Bu tarz savunmaları aşmak adına ve isabetli pas yapması gereken F.Bahçe orta sahası da üst üste kayıpların peşine koştu.
Oyun aklının olmadığı yerde, hücum reflekslerini devreye soktular. Isla ile Valbuena'yı topla buluşturup, onların yapacaklarına göre pozisyon aldılar. Kısa sürede gelen iki golle maçı bitirdiler aslında.
Akhisar'ın devre sonunda gelen moral golünün peşine düşmemesi de ayrı bir not.
Bu kadar kırılgan bir defansı zorlamadılar.
F.Bahçe skoru yeterli buldu, onlar bozmak adına hırsı üretemedi.
F.Bahçe'nin genel 'boş vermişliği' oyuncuların Kasımpaşa maçından sonra tekzip ettikleri 'gidecekler, koşmuyor' fikrini yeniden gündeme getirdi. Jailson'un hem pozisyon alma hem de doğru pas kararında çok yetersiz olması bir not.
Moses, çok erken oyuna girmesine rağmen takımın parçası değildi. Hadi bunu yeni gelmesine bağlayalım ama bireysel yeteneğini sergileyeceği anlarda da "Bu takımda ne işi var" dedirtti. Soldado'nun ustalığı ve hücum organizasyonlarına verdiği destek müthiş. Nasıl santrfor oynanır dersini veriyor.
Başkan Ali Koç, hafta içinde yine önümüzdeki sezonun kadrosu hakkında ipuçları verdi. Gerçekten de iki sezondur oyuncu kalitesinin böylesine diplerde gezinmesi, hem geçen sene kaçan şampiyonluğun, hem de bu sezonki felaket tablosunun birinci nedeni.
Kasımpaşa maçındaki coşkuyu, seyircisi önünde tekrarlayamıyorsa bir takım, demek ki teknik adamın kontrolünden de çıkmış demektir.
Akhisar 1. Lig'e geri dönüyor. Geçen sezon üç maçta da F.Bahçe'yi yenmişlerdi.
Bunlardan birini kazansa F.Bahçe, bir kupayla bitirecekti sezonu.
Bu hesaplaşmada, düşme maçının Kadıköy'e rastlaması, kaderin kendisiyle hesaplaşması oldu.