Son üç sezondur kritik maçların kahramanı olan "sarsaklık genleri"nin zirve yaptığı dakikalar izledik. Zenit'in kaleyi tutan ilk iki şutunun tabelaya "gol" olarak yazılması, başka takımlar için "şanssızlık" bölümüdür ama bu Fenerbahçe takımı için kaderin ta kendisi.
Mehmet Topal'ın müthiş golü, turu geçmek adına mucizeydi aslında. Hemen arkasına takılan iki Harun kurtarışını eklemek gerekir elbette. Birisi frikikten, ikincisi karşı karşıya pozisyonda. Tabii ki iki pozisyonu da Fenerbahçe oyuncuları ikram etti Ruslar'a. Birisinde Şener vardı, ötekinde Ayew...
Yine de Tolgay'ın oyuna girmesi, pas organizasyonunu üstüne alması, sahayı enine dolaşması ile birlikte, gole ihtiyacı olan Zenit, sahasında "seyreden" haline geldi. Tribünler bu bakışları "teslimiyet" olarak algılayıp, ıslığa başladılar.
Halbuki, "O anı" bekliyorlarmış.
Rakip analizi böyle yapılıyor demek ki; Zenit'in hocası, "Bekleyin onlar size pası atacak" demiş ki muhtemelen önce Ayew, ardından da Mehmet Topal gerekli ikramları yaptılar. İyi olmak ile yeterli olmak arasındaki ince çizginin hangi tarafında olduğunu gördüğümüz oyuncular da oldu elbette. Zenit'e turu getiren sabrı ve oyuncu kalitesiydi.
Neyi, ne zaman yapacaklarını çok iyi biliyorlardı. Bu yüzden sahalarında kaldılar ve hızlı hücumlardaki becerilerini kullandılar. Fenerbahçe'de ise Moses dahil, rakibe "fark" yaratacak bir performans bulamadık. Harun'u bir kenara yazarsak, taraftarın o çok sevdiği Sadık'ın, aslında daha çok uzun yolunun olduğu da ortaya çıktı. Jailson'un ilk goldeki adam kaçırışına baktığımızda, Eljif'in pozisyon hatalarını gördükçe veya Alper'in her şeyi ile çaresizliğine şahit oldukça, kenar yönetimin de işler kötüye gittiğinde bir planı olmadığı ortaya çıktı.
Beş lig, bir de Kadıköy'deki Zenit maçını kattığımızda, rakibe toplam altı pozisyon vermeyen takım, üç gol birden yiyorsa, bu maç özelinde, oyun planı veya taktik akıl elbette sorgulanır. Yazık...