Maçın nasıl bittiğine mi bakmalıyız, sonucu elde etmek adına neler yapıldığına mı? Sert bir deplasmanda olmasına rağmen maçı eline alan, yöneten, isteyen ve arayan takım oldu Fenerbahçe. Diego yönetti tüm maçı. Topu istedi, dağıttı veya nereden hücum yapılması gerektiğine karar verdi.
O'nun bu isteği ve temposuna katılması gereken başkaları da olmalıydı.
Ne yazık ki; göremedik.
Bu tip "inatçı" maçları çözmek için belli bir kurgu geliştirip, hata yapılması için zorlarsınız.
Fenerbahçe bunu yaptı. Atromitos ceza alanına çok sık girdiler ve kalecisini de çok sık ziyaret ettiler. Eğer bunlara rağmen, istediğinizi alamıyorsanız, bu kez "özelliği" olan oyuncularınız sorumluluk alması gerekir. İşte; Diego'nun "düet" yapacağı ikinci isim bir türlü çıkmadı ortaya. İlk adayım Nani'ydi elbette. İstediği her pozisyonda topu almasına rağmen, topla birlikte ceza alanına bir türlü girmedi.
Sürekli kenarlardan ve yüksek toplarla ceza alanına girmek zorunda kaldılar. Tek hücum planı bu olamazdı elbette. Fakat seçeneklere baktığımızda, başka çare kalmadan sağdan-soldan sürekli orta üreterek skor yapmaya çalıştılar. Gol de böyle geldi. Perreira'nın aynı 11'le oynadığı 4. resmi maçtı. Takım gelişiyor ve daha çok akıl üretiyor.
Elbette henüz yeterli değil. Fakat bu düzen içinde sırıtanların (Moussa, Josef de Souza, Nani) olduğunu herkes görüyor. Formsuz oyuncularda ısrar, onlara maç oynatarak belli seviyeye taşımak adına normal karşılanabilir. Ama yedek kulübesine girenler veya giremeyenlerin de kalitesine ve kariyerine baktığımızda, "Daha iyi yaparlar" olduğunu görüyorsak, sabırsızlık, saygının önüne geçmeye başlar.
Böylesine üstün geçen bir maçın berabere bitmesi yazık olurdu.
Van Persie'nin hafif itmeli, şık vuruşuyla gelen gol, bu karşılaşmayı sadece kazanılan veya avantaj getiren görüntüden çıkartacak. Bazı kararlar verilecek ve Fenerbahçe daha net, daha önlenemez ve daha korkulan hale gelecek.
