Maç öncesinde Pereira, ilk maçtan dersler çıkardıklarını, eksiklerini tespit ettiklerini söyledi. Lucescu'nun aksine iddialı ve emin konuştu.
11'ler belli olduğunda gördük ki, Topal'ın yerine Meireles, Hasan Ali'nin yerine de Şener sahada. Yani; ha Ali- Veli, ha Veli-Ali durumu. Alınan bir ders yok ortada, aksine çok gereksiz bir kibir var.
Shaktar'ın "şeffaf" hale çevirdiği orta saha, yine modunda. Mehmet Topal'ı yedek bırakan gerekçeler, Souza için geçerli olmamış. Böyle bir oyuncu almışsanız, Selçuk Şahin'i neden gönderdiniz, bu da anlamsız.
Pereira, bir de hakemle dalaşıp, rakip oyuncuyu taciz edip, kavga çıkardı. Atıldı sahadan. Sahadaki oyuncuların tecrübesinin gerektirdiği sakinliğe takım sahipken, bir aceminin şovu uğruna Fenerbahçe tura veda etti. Belki de genç Portekizli'yi şov yapmayı çok sevdiği gerçek yerine, tribünlere göndermek farklılaştırır.
Yine de, kırılma noktalarında da şanssızlık yakasındaydı Fenerbahçe'nin. Alves'in boş kale yerine avuta attığı kafa vuruşunun, beş dakika sonrasında Shaktar'ın penaltı golü geldi. Maçı biterecekken, umutları tükettiler.
Oyunu Diego'ya emanet etmişlerdi. Brezilyalı çok istekli oynadı, sorumluluk aldı ve elbette çok da hata yaptı. Moussa hata yapmadı o kadar, Nani de. Çünkü topa görünmediler Diego kadar. Biri oynamak isterken kötü göründü, diğerleri saklanırken hatasızlar. Hangisini tercih edersiniz?
Fenerbahçe'nin bundan sonraki yolu için, bu iki maç da iyi bir "boy ölçüsü" aslında. Şımarık demeçlere de ayar getirecek ağırlığı taşıyor, Süper Lig için de mesajlar içeriyor. Kadronun kendi ezberi bile çok gol atacak, keyifli bir oyunu getirir. Ama Shaktar gibi pas kalitesi yüksek takımlar karşısında saklanmayacaklar sahaya çıkmalı.