atv'nin Bir Zamanlar Çukurova dizisini adeta bir zaman makinesi olarak kullanıyorum. Daha önce de yazdım, bazen bir şarkı beni alıp gençlik yıllarımı geçirdiğim Bakırköy'e götürüyor. Bir otomobil görüp o hurda ile bir zamanlar İstanbul'un neredeyse tüm sokaklarında nasıl yolda kaldığımı hatırlayıp gülümsüyorum. Bazen masanın üzerinde dekor olarak bulundurulan bir Çekoslovak kristali kül tablası görüp babamı yâd ediyorum. (Rahmetli, Sultanahmet'teki dükkanlarda Avrupa'dan gelen turistlerin getirdiği o kristal eşyaları görünce dayanamaz alır, sadece bizim ev değil, tüm komşuların evlerini tabla, biblo ve vazolarla doldururdu) Geçen hafta çiftliğin kahyası Gaffur ile karısı Saniye'nin odalarında kestane pişirip radyo tiyatrosu dinledikleri sahne beni alıp ta Marmara Adası'nda geçirdiğim çocukluk günlerine götürmüştü. Bu hafta bir başka nostalji fırtınası beni önüne katıp sürükledi.
Cengaver, karısı ile küçük oğluna bir sürpriz hazırlayıp eve televizyon getirmişti. Çocuğun mutluluktan havalara uçtuğu o sahne beni 60'lı yılların sonlarına götürdü. Henüz 4-5 yaşındaydım. Yazlarımızı geçirdiğimiz Marmara Adası'ndan dönüşte Bakırköy'deki evimizin salonunda beni muhteşem bir sürpriz bekliyordu. Bir televizyon... Mahallemizdeki ilk televizyon orada, bizim evdeydi. O yıllarda sadece haftanın iki günü İTÜ'den yapılan test yayını vardı. O gece yayın yoktu. Ama çocuk aklı işte, ağlayıp "İle de açın televizyonu" diye tutturdum. Babam televizyonu açtı. Karlı, kumlu o malum görüntüden başka bir şey yoktu tabii ekranda. Televizyona gözlerimi diktim, baktım baktım ve çığlığı bastım: "Bakın, Kızılderililer posta arabasını kovalıyor, görmüyor musunuz?" Bizimkiler göremediler tabii. Çünkü o benim çocuk hayalimde canlandırdığım ilk ekran görüntüsüydü. Yayın olmayan televizyonda dakikalarca o 'hayali kovboy filmini' izledim.
Bugün televizyon yazarı olmamı sağlayan tohumların ilk kez o gece yüreğime düştüğüne inanıyorum...