Hafta sonları İbrahim Sadri'nin atv ekranlarında sunduğu kahvaltı haberlerini kaçırmıyorum. Çünkü bende 'antidepresan' etkisi yaratıyor. Haber ne kadar üzücü, kasvetli, sinir bozucu olsa da İbrahim Sadri öyle kalender bir tavırla sunuyor, öyle umut veren, rahatlatan yorumlarla bağlıyor ki, adeta bir haftanın kirinden, pasından arınıyorum.
Gelgelelim İbrahim Sadri, bu işi yaparken gizliden gizliye yıpranıyor. Gündemin kasveti ruhuna çöküyor, yüreğine ağır geliyor. Zorlandığı o anlarda diyor ki: "Yahu bu iş bana göre değil galiba, bıraksam mı acaba? Biraz da yaşlandım sanırım, çok etkileniyorum bu haberlerden..."
Aslında İbrahim Sadri'yi zorlayan, şair tarafı. Malum, şairler duygusal, naif, duyarlı insanlardır. Günümüzde bir şaire haber bülteni sundurmak kadar büyük 'işkence' olabilir mi?