Belediye ve halk otobüsü şoförlerini ben de bu köşede pek çok kez eleştirdim. Ama ortaya çıkan son tablo, 'eleştirmekten' daha öte bir şeyler yapmamız gerektiğini ortaya koyuyor. Neredeyse haftada iki kez isimleri kriminal bir olayla haber bültenlerinde anılan, bıçak çıkarıp yolculara sallayacak kadar psikolojileri bozulan şoförlerimizin belli ki ciddi bir profesyonel yardıma ihtiyaçları var.
Ben habercilerin yerinde olsam, bir günümü bir belediye otobüsü şoförüyle birlikte geçirir, izlenimlerimi birkaç günlük haber dosyası olarak bültene verirdim. Çok iyi biliyorum ki, halk otobüslerinin bazı hatlarında basılan Akbil sayısı kadar ücret alan şoförler var. Aynı zamanda minibüsler ile yolcu kapma yarışında büyük bir rekabet ve stres yaşıyorlar. Bazılarının hattı çok uzun. İstanbul trafiğinde tam 2.5 saat boyunca 'tuvalete bile gitmeden' kahır çekenler var aralarında. Çoğunun mesaisi 12 saati aşıyor. Yani fiziki ve psikolojik açıdan yardıma muhtaç haldeler.
Bundan sonrası eğitim ve rehabilitasyon çalışması olarak yetkililere düşüyor. Peki ya yolcu olarak bizlerin yapacağı bir şey yok mu? Önerim şu: Bir hafta boyunca otobüslere elimizde birer çiçekle binelim. Şoförün halini hatırını sorup önlerine bu çiçekleri bırakalım. Olaylar öyle azalır ki, siz bile şaşırırsınız.