Ne yazık ki bir acının bin acıyı unutturduğu günleri yaşıyoruz. Ankara'daki patlama ciğerimizi öyle yaktı, gözlerimizi öyle dağladı ki; başka pek çok acıyı göremez, duyamaz olduk.
Örneğin; hamile bir anne, yanındaki 3 yaşındaki evladıyla birlikte asker kocasının şehit olmasına gözleriyle tanık oldu. Yeteri kadar konuşamadık, hak ettiğince tartışamadık... Ne Rus uçaklarının tehlikeli tacizi, ne Suriyeli mültecilerin dramı, ne belediye otobüsü terörü kaldı aklımızda... 97 kat acının altında hepsini unuttuk...
Pazar gecesi TRT 1 ekranlarına yolum düştüğünde şarapnel parçalarıyla, demir bilyelerle parçalanmış ruhuma az da olsa pansuman yapma fırsatı buldum. Bu ülkenin insanlarının ne denli kıymetli bir genetik mirasa, ne yüce bir insanlık erdemine sahip olduklarını görünce, umutsuzluğumu yeniden bodruma kilitleyip yüzümü penceredeki aydınlığa çevirdim.
Hatta yukarıdaki sırıtan sırtlanı bile unuttum.
Altan Erkekli'nin sunduğu 'Sen Olsan Ne Yapardın?' adlı programı biliyorsunuz. Sıradan vatandaşların, kurgulanmış olaylar karşısında habersizce verdikleri tepkiyi ölçen ve adeta bir sosyal laboratuvar işlevi gören program. Bu kez bir lokantaya çocuklarıyla beraber Suriyeli göçmen aile giriyor. Yan masada müşteri gibi oturan oyuncu, başlıyor veryansın etmeye: "Bunların burada ne işi var? Elleriyle yemek yer bunlar. Ben rahatsız olurum, midem kalkar. Hemen atın bunları buradan. Gidip ülkelerinde yesinler yemeklerini.
Hatta ben yiyecek paralarını vereyim, gidip başka yerde yesinler..."
Etrafta oturan pamuk yürekli vatandaşlarımdan her seferinde öyle insani tepkiler geldi ki, gözlerim yaşardı. Hepsini burada anlatmama imkan yok.
TRT'nin resmi sitesine ya da bir arama motoruna girip izleyin isterim. İzleyin ki, sizin de benim gibi umutlarınız yeşersin.