Sanıyor musunuz ki o bomba sadece o meydanda bulunanların ve onların yakınlarının hayatından çaldı? Tabii ki ateş düştüğü yeri yakıyor; onların yaşadıklarının yanında, bizim hissettiklerimiz okyanusta damla bile olamaz. Ama terör, kilometrelerce ötedeki insanların da mutluluğundan çalıyor.
O gün iki sevgili dostum Rıdvan Dilmen ve Adnan Aybaba'nın evlatlarının ortak mürüvvetine tanık olmak, tebrik etmek için gitmiştim nikahlarına. Herkes gibi benim de kalbimin bir köşesinden kan sızıyordu. Genç çiftin en mutlu olmaları gereken gün; yasa boğulmuş, kasvete bulanmıştı.
İsterlerdi ki, düğün marşıyla gelsinler nikah masasına, başlarından aşağı konfetiler atılsın, ilk danslarında herkesin yüzü gülsün. Ama hiçbiri olmadı, olamadı. İmzayı attıktan sonra ellerini kollarını nereye koyacaklarını, kime bakacaklarını, hangi yöne gideceklerini bilemediler...
Oysa öyle yakışmıştı ki Erdi ile Ayşil birbirlerine...
Terör, onların en mutlu günlerini çalmıştı...
Fatih Terim ve öğrencileri, futbol tarihimizin en önemli başarılarından birine imza atıp iddialı Çek Cumhuriyeti'ni evinde devirmiş, imkansızı başarmak adına en önemli engelin üzerinden atlamışlardı.
Ama ne Terim'in, ne futbolcuların ağzını bıçak açmıyordu.
Bu ülkenin mutluğunu, gururunu, umudunu patlatanlara bin kere lanet olsun...