Galiba hiç yapamayacağım şey kulüp başkanlığıdır.
Başkanlık yapacak kadar param, pulum yok.
Ama olsa da yapmam.
Çünkü bunun kadar vefasız başka bir görev yoktur.
Parandan olursun, Sağlığından da olursun, Yine kimseye yaranamazsın.
Tıpkı Mersin İdmanyurdu Başkanı Ali Kahramanlı gibi.
Rıza Çalımbay'ın gittiği günlerdi.
Yeni hoca Mesut Bakkal ile anlaşma yapmak için düzenlenen basın toplantısını izliyordum televizyondan.
Toplantı süresince Ali Başkan'ın eli hep kalbinin üstünde durdu.
Sağ eliyle göğsünü sıvazlıyordu.
Yüzü de asıktı.
Belli ki bir sıkıntısı vardı.

Meğer adam göğsünü ovmuyor, Azrail'le boğuşuyormuş.
Bilirim kalp ağrısını…
Göğsüne koca bir fil oturur, Nefes aldırmaz insana, Kıvrandırıp durur seni.
Ali Başkan toplantı sırasında çok kıvrandı.
Gazeteciler soru sorup durdu haklı olarak.
Renkten renge girdi yüzü Ali Başkan'ın. Kimse ne olduğunu anlayamadı.
Hastaneye kaldırılınca kalp krizi geçirdiğini öğrendi herkes.
Dört damar değiştiler Ali'nin kalbine…
Kesinlikle istirahat etmesi, Stresten uzak durması lazımdı…
Ama nasıl?

Ali Başkan takımı şampiyon yapmak için TIR'larını bile sattı.
Sonra da kalbini yedi.
Mersin İdmanyurdu 90 yıllık geçmişe sahip bir kulüp…
Son 9 ayda reklam değeri 210 milyon dolar olan bir takım…
Ama Mersinli takımına sahip çıkmıyor.
Çıkana da destek olmuyor…
Yazık…
Hem de çok yazık…
Mersin'deki STK'lar, Yerel yönetimler, İş dünyası, siyasi partiler bir araya gelmeli…
Yüke omuz atmalı…
Bu takım Ali Kahramanlı'nın değil, Mersin'in takımı, Mersin'in...