Ankara dönüşü gazeteleri karıştırırken Mektebi Mülkiye günlerimizden sevgili hocamız, o zaman asistandı, Prof. Dr. Bülent Daver'i kaybettiğimizi öğrendim. Biz öğrencilerin en sevdiklerindendi. Hani, tabak sevdiği deriyi yerden yere vurur ya, her İnek Bayramı'nın gözdesiydi, Daver Hocamız.
Gavga-i Minderi ilan eden her sınıfın fermanında adı mutlak geçer, Mevlit duasında mutlak takınılır, şov gecelerinde baş rollerden biri mutlak onun adıyla sahneye gelirdi. İnek Bayramı'ndaki adı da "Davar"dı..
Bizim İnek Bayramları şakaları ölçüsüz ve acımasızdı o zamanlar, şimdi bilmem.. Rektör, dekan, hoca moca tanınmaz yerden yere vururduk.
Bu şakalara en çok da, en önde oturan Daver hocamız gülerdi. Bir kızsın, bir tepki göstersin..
Biz, Mülkiye'de her şeyden önce espriyi ve şakayı sindirmeyi öğrendik. Hoş görüyü öğrendik.. Mizah Duyusuna sahip olduk. Üniversitenin bize en büyük katkısı bu oldu, Mülkiye gelenekleri sayesinde..
Kendi kendimize "İnek Diploması" verirdik, dört yılın sonunda daha ne olsun.. Benim bir de İnek Doktora diplomam var, bugün hala ofisimde asılıdır.. Askere gitmemek için iki sene rapor almıştım, okuldan atılmamak için.. Sürmenaj entelektüel yazardı Tıp Fakültesi Hastanesi'nden aldığım raporlarda. Yani entelektüel (!) olduğum doktor raporuyla o zamandan sabit. Okulda iki yıl daha kaldığım için, Doktor mertebesini de hakketmiştim, inekliğin..
Nur içinde yat, Daver Hocam!. Mekânın bize verdiğin ışıklar kadar aydınlık olsun!.