Yan i geriye dönüp baktığımda, en mutlu günlerimdi o zaman.. Zamanın en popüler mektebi Mülkiye'de okuyoruz.. Gazeteciliğe başlamışız.. O zaman bu meslek de en popülerler arasında.. Havamızdan geçilmiyor..
Ama en güzeli.. Akşam saat dokuz gibi işleri bitirip tüm yazıları dizgiye gönderiyoruz.. O zaman bilgisayar, bilim kurgu filmlerinde bile yok.. Uzay Yolu 2001 filmini hatırlayın.. Hall adlı aklımızı durduran bilgisayar benim oda kadardı nerdeyse ve şu an cebimizdeki telefonun yaptığının yüzde birini yapamazdı.. Yazılar kurşuna dökülecekti ki, başına geçip ertesi sabah milletin eline geçecek sayfayı hazırlayalım..
İki saat falan beklerdik, serviste.. İşte günün en tatlı saatleri.. Emrullah Efendi, Ankara'nın ünlü Tükrük Köftelerinden adam başı bir çeyrek ekmek içi.. Ortaya bir koca tekel birası, elden ele dolaşır, sırası gelen şişenin ağzını eliyle şöyle bir siler..
..Ve sohbet tabii.. En tatlı olan kısmı sohbet..
Atilla, o sohbetlere can katan adamdı.. Oktay Kurtböke, nur içinde yatsın, erken gitti, ne acelesi varsa, İstanbul'dan gelmişti, Yeni Gün spor servisine.. Durmadan Sultani anıları anlatırdı. Galatasaray Lise güreş takımındaymış, ne harikalar yaratırmış. Sonra bir gün Atilla Karsan çıktı geldi ve Oktay'ın bütün havası söndü. Sınıf arkadaşı Atilla o güreşlerin gerçek yüzünü anlatmaya başladı, Oktay'a hem de nasıl takılarak.. Gülmekten ölürdük..
Harika bir insan, harika bir dost, fevkalade yetenekli bir gazeteciydi.. Ama buralarda fazla kalmadı. Kendine yaşam yeri olarak Almanya'yı seçti. Oraya yerleşti. Göremez, görüşemez olduk..
Ölüm haberini aldığımda çok geçti. Cenazesi kalkmıştı bile.. Gidemedim. Bir çiçek bile gönderemedim sevgili dostuma..
Oğlu Volkan'ı bıraktı, mesleğe miras!.
Başın sağ olsun Volkan..