Cumartesi.. Binadan çıktık. Arabam iki metre ötede.. Ama biz uzun uzun yürüdük. Çünkü arabamın park ettiği yol kenarıyla çıktığım kapı arasında uzayıp giden bir çimen tarhı var ve bu ülkede çimlere basmak yasaktır.. Yıllar önce İngiltere'de bir parkta "Lütfen çimlere basınız" yazısını görünce şaşırmış ve park müdürüyle konuşmuştum.
"Çim köklerinin devamlı dibe basılması gerekir. Bu yüzden hatta belli ağırlıklı taşlar, elle, ya da motorla geçirilir zaman zaman çimler üzerinden. İnsanlar da basmalı..
Yanlış olan yol yapmak. Hep ayni yere bastınız mı çimi öldürürsünüz. Rastgele basarsanız, ömrü uzar.."
Dönüp yazı yazmıştım köşemde.. Değişen bir şey oldu mu?.. Yıllar sonra olmuş.. Geçen pazar Milliyet'te bir röportaj.. "Nezahat Gökyiğit Botanik Parkında "Lütfen çimlere basınız" diye levhanın da resmi var. Yasemin Türkan, Elif Baş ve Gözde Özkan tam sayfa röportajı toparlamışlar ama, ucuz, kolay soru cevap şeklinde..
Anlatım, izlenim, yani gerçek "Röportaj" yok ortada.. Ve de parkın yeri de yok..
Sayfaya koyan editörün aklından "Yahu bu park nerde" diye sormak geçmemiş.. Ah editörlük sanatı ah!..
İnternete girdim aradım ve buldum.. Onu da yıllar evvel yazmışım.. Otoban kavşağındaki minnacık yere park yapıyorlar. Güzelliğe bakar mısınız" diye..
Meğer o park.. TEM'in Kozyatağı/ Çamlıca, yonca yaprağı kavşağında.. Ben gittiğimde daha her taraf topraktı. Ekiliyordu.
Şimdi harika bir botanik bahçesi olmuş. Yeniden gitmeliyim..