Ne güzel, ne anlamlı, ne sıcak bir akşam üzeriydi, Türkiye Spor Yazarları Derneği'nde.. Sevgili kuzen Gürcan (Bilgiç) düzenlemiş.. "Necati Bilgiç'in 60'ıncı Meslek Yılı!.."
Ağbim Öcal, İzmir'den kalktı geldi.. Nasıl gelmesin.. Hepimizin bu mesleği seçmesinde Bilgiç'in rolü büyük.. İstanbul'a hukuk okumak için gelip, gazeteciliğe kapılan dayım, hepimizin yollarını açtı. Ardından kuzen M. Ali Kışlalı, daha sonra, Öcal Ağbim, ben, kuzen Ahmet Taner Kışlalı ve kız kardeşim Serpil..
Yani bu Uluç kardeşlere sırf Galatasaraylı oldukları için söven fanatik Fenerliler bilsin ki, başlarına bu belayı açan, fena halde Fenerli Necati Bilgiç'tir..
Ağbim de, ben de, ilk yazılarımızı Cihat Arman'ın sahibi, dayımın Yazı İşleri Müdürü olduğu Öz Fenerbahçe dergisinde yazdık. İlk imzalarımız orda çıktı. İyi mi?.
Halit Ağbi (Kıvanç) dayımla ilgili anılarını anlatırken yanıma gelen Necmi Ağabey (Tanyolaç) işaret etti.. "Bir devrin, spor gazeteciliğinin sonuna geliyoruz" dedi..
Spor yazarlığını bir haylaz eğlencesi olmaktan çıkarıp meslek haline getiren kuşaktı, Namık, Necmi, Halit, Doğan Ağabeyler, Necati Dayım.. Mesleğe saygınlık kazandıranlar..
Şimdi spor gazeteciliği yok. İğrenç bir futbol dalaşması var, sayfa sayfa..
Sabah erkenden işe gelen dayımı hatırladım. İstihbarat defterini alır, kim o gün neyi, nasıl takip edecek ayrıntıları ile yazardı. Sonra muhabirleri birer birer yanına çağırır, yazdıklarını bir de anlatırdı. Akşam gelen yazılar gene onun önüne konurdu. Kelime kelime okurdu. Türkçesinden mantığına kadar yazıyı tartardı. Haber olarak eksiği, gediği var mı?. Haberin tüm unsurlarını içeriyor mu?. Düzeltilebilecek gibiyse düzeltir, değilse, çağırır, anlatır, yeniden yazdırırdı.
Necati Bilgiç okuldu.. Spor yazarlığı okulu.
O okul var mı şimdi?.
Necmi Ağabey haklı.. Bu kuşakla beraber, spor gazeteciliği bitiyor..