Bu satırları yazmak için bilgisayar başına otururken "Tanrım bu yazıyı bitirmek için bana güç ver" diye dilekte bulundum bilir misiniz?.. Geceyi yaşarken göz yaşlarımı nasıl tutamadığımı, boğazımın nasıl düğüm düğüm olduğunu, nasıl hüngür şakır ağladığımı biliyordum çünkü.. Yazarken gene ağlayacağımı da.. Böyle şey olmaz..
Böyle bir gece kolay kolay yaşanmaz..
Bu nasıl bir güzellik, bu nasıl bir duygu selidir?..
Esirgeme diye bir gece.. Galatasaray Kulübü önderlik etmiş.. Dilara Endican, Galatasaray'ın Türkiye, Avrupa ve Dünya Şampiyonu olan Tekerlekli Basketbol Takımı'nın Genel Kaptanı Dilara da kolları sıvamış ve bu müthiş geceyi düzenlemiş..
Sezen'in o müthiş ritimlerine eşlik eden Down sendromlu gençlerin sema gösterisine dayandım. Sibel Can'la, göremeyen Şilay Turhan'ın Lale Devri'nde kendimi tutmayı da başardım.. Ama Yavuz Bingöl'ün o insanı zaten vuran Kara Tren'ine Galatasaray'ın o şampiyon takımı koro halinde girince..
"Kara tren gecikir belki hiç gelmez
Dağlarda salınırda derdimi bilmez
Dumanın savurur halimi görmez
Gam dolar yüreğim gözyaşım dinmez."
deyince 12 aslan gibi, ama tekerlekli sandalyeye mahkum 12 genç, gözyaşlarımı tutamadım artık.. Sonuna kadar da dindiremedim..
Hele Nilüfer'le birlikte harika bir "Anlat Arkadaşım" söyleyen, görme engelli Sevda Bozbey konuşmaya başlayınca..
"Ben Boğaziçi Üniversitesi'ni bitirdim. İngilizce ve İspanyolca biliyorum. Ama işsizim. 2 yılda bir yığın yere baş vurdum. Bir yığın CV (Özgeçmiş) yolladım. Mülakata gittim.. Beni dinlediler dinlediler 'Senden iyi telefon memuresi olur' dediler.. Kör oldunuz mu, size iş yok.. Olan da, bankamatik memuru.. 'Git maaşını çek, ama buraya gelme' diyorlar.. Çünkü engelliler görüntüyü bozuyor onlarca" derken çöktüm..
Yıllarca Boğaziçi'nde okumuş Sevda.. Dünyanın en güzel manzarasına bakarak.. Ama görmeyerek.. O güzelliği bir saniye görebilmek için neler verirdi kim bilir?..
Yanımda Korcan var.. Korcan Karar.. Ona baktım, 2003'ü hatırlayarak.. Paris'teki 10 günü.. Kiraladığımız arabayı Korcan kullanıyordu.. Hızlı kullanıyordu, tabakhaneye yetişir gibi.. "Yolu yaşa Korcan, yolu yaşa" demiştim, birkaç kez..
Bir gün, yerin altı kat dibinden otoparktan çıkıyoruz, üstüvane gibi bir rampadan.. Her taraf silindir duvar.. Görülen tek şey, dönerken duvara sürtünen arabaların bıraktığı izler.. Korcan gazlıyor gene..
"Yolu yaşa Korcan" dedim gene.. "Ağbi bu yolun nesini yaşayacağım yahu.. Abarttın artık. Duvardan başka şey yok" dedi..
"O duvarı da göremeyenler var Korcan" dedim..
Korcan nefesini kesmiş Sevda'yı dinliyordu ve yanakları sırıl sıklamdı.. "Hıncal Ağbi, Paris" diyebildi kekeleyerek..
Emel Sayın ve bir başka müthiş ses Yıldız Aktürk, düet yaparak bir Sorma söylediler ki sormayın.. Yıldız, ayağa kalkamıyor.. Tekerlekli sandalyeli dünya tatlısı bir kız.. Ona bakıyorum.. Onu düşünüyorum.. Şöyle bir doğrulabilmek, iki adım koşabilmek için neler verirdi acaba?..
Hayatımın en unutulmaz anlarından biriydi.. O altı yıllık aşkım, göğün dibi delinmişken "Hadi bahçede koşalım" demişti, bir gün .. Yağmurun altında zıp zıp zıplamak, sırılsıklam ıslanmak.. Sonra seni bekleyen o fokur fokur jakuzinin içinde sarılmak.. Nasıl mutluluktu koşabilmek, zıplayabilmek..
Sahnede gördüğüm her engel, sahip olduğum, ama sahip olduğum için farkına varmadığım gerçek zenginliklerimi anlattı bana..
..Ve de bu ülkede, engellilere destek olmak, onlara insanca yaşama hakkı vermek için hiçbir şey yapmadığımızı..
1994 yılında tekerlekli sandalye ile gitmiştim Amerika'ya.. Krallar gibi yaşatmıştı beni, engelli olmam.. Amerika Başkanı ile ayni koşulları vermişlerdi bana.. Türkiye'deki engelli 5.5 ayımın her günü cehennem olurken..
Farkı en iyi bilenlerden biriydim.. Ama ne yaptım?..
Ne yaptık?..
"Bu gece bize fırsat verildiğinde neler yapabileceğimizi gösterdik" dedi engelliler.. Harikalar yaratarak gösterdiler de gerçekten..
Ama unutacağız..
Yıllardır unuttuğumuz gibi, gene unutacağız!..
Çünkü asıl engelli olanlar bizleriz..
Hatırlama engellisi!.. Unutma özürlüsü bizler!.