Turgay Vardar'ın cenaze töreni, sevgili kardeşimin ne kadar sevildiği ve sayıldığını ortaya koydu. Birbirlerine en karşıt insanlar geldiler saf durdular. Hepsi Turgay'ın dostuydu..
Özhan Canaydın oradaydı.. Öpüştük, kucaklaştık, sohbet ettik.. En çok eleştirdiğim adam..
Haluk Ulusoy ordaydı. Daha o sabah çıkan gazetede ona nasıl karşı olduğumu anlatıyordum. Uzattığım elimi nasıl sıcak sıktı. Nasıl sıcak konuştuk.
Uygarlık, fikirlerle, insanlığı karıştırmamaktan geçiyor..
Bir de kırk yıllık arkadaşım (!) vardı orda.. İki çok sevdiğim dostumun arasında duruyor. Kötü kötü baktığı halde, iki dostuma uzattığım eli ondan çekemezdim. Tahmin ettiğim oldu, elim havada kaldı.
"Yalan yazıyorsun" dedi.. Hakkımda yazdığı yüzlerce yalanı hatırladı herhalde..
"Yalan değil bana söyleneni yazıyorum. Üçümüz bir araya gelelim hemen, o lafın söylendiğini kanıtlayayım" dedim. Aldırmadı.. "Yalan yazıyorsun" diye bağırmaya başladı. Bir cenaze avlusunun kutsallığına zerre aldırmadan.. Sesini giderek yükseltiyor, bana değil, etrafa sesleniyordu aslında. Cami avlusundaki kameraların dikkati çekmek, olay çıkartmak istiyordu. Düşer miyim tuzağa.. Döndüm gittim.. Arkamdan "Salak" diye çığlık atıyordu gündeme oturmak için son şansını kullanarak..
Kim mi?..
Adını yazmaya değmez. Uygar olmak ile olmamak arasındaki farkı anlatmak için kendisinden söz etmem bile çok ya aslında..