BUGÜN 4 Mart 2004!.. Spor yorumcusu Ahmet Çakar, açıkladığı görüşleri yüzünden yediği beş kurşunla yatıyor. Bugün 4 Mart 2004!.. Benim yazdığım görüşlerim yüzünden yediğim iki kurşunun tam onuncu yılı.. İkisinin arasında saldırıya uğrayan gazeteci sayısız.. Sadece son yıllarda Engin Verel, Abdullah Çevrim, Feridun Niğdelioğlu, Fatih Altaylı, ben ikinci defa, sadece spor, daha doğrusu futbol görüşlerimiz üzerine saldırıya uğradık.. Bunların hepsinin bir ortak yanı var.. Polis failleri yakalayamadı. Gazetecilere saldıranlar elleri kollarını sallayarak dolaşıyorlar. İkinci ortak yanını Fatih Altaylı yazdı.. "Bunların hepsi ayni kaynaktan yönlendiriliyorlar. Ben biliyorum, ama elimde kanıt olmadığı için yazamıyorum. Ama benim bildiğimi polis de biliyor.. O zaman neden üzerine gitmiyor?.." Sorun işte burda.. Bunca gazeteci saldırıya uğrayacak.. Faillerin hiçbiri yakalanmayacak. Kulaktan kulağa, hep ayni isim fısıldanacak. Ve polis heykel sessizliğini koruyacak.. En küçük bir açıklama dahi yapmadan.. Polis suçluları, hem de böyle, ifade ve fikir özgürlüğüne kurşun sıkan ve benim medyamda olduğu gibi yüzlerce "Korkak" yazarı susturan suçluları yakalayamıyor.. Neden?.. Ya beceriksiz.. Ya yakalamak istemiyor.. İki ihtimalin ikisi de tüyler ürpertici.. Daha tüyler ürperticisi de, benim korkak medyam, durmadan saldırıya uğrayan meslektaşlarını unuttu bile.. Polis uyuyor.. Medyam uyutuyor.. Ninniler olsun.. "Uyusun da büyüsün ninni.. Konuşsun da vurulsun, hu, hu.." Nice on yıl uykuları..