FIFA'da ve UEFA'da Türkiye'nin bu zamana kadar en güçlü adamı olan ve ülkesi adına gurur veren organizasyonlar için bizzat çalışan Şenes Erzik'e şükran borçluyuz. Ben Türkiye dışında bu kadar kısa süre içinde Avrupa'nın iki büyük kupasına ev sahipliği yapan başka bir ülke hatırlamıyorum. 2005'de Şampiyonlar Ligi finalini, 4 yıl sonra da UEFA Kupası finalini İstanbul'da düzenledik. Bunu Erzik'e borçluyuz. Biz ülke olarak içimizden yetişen değerli insanların değerini öldükten sonra biliyoruz. Şenes Erzik gibi çok değerli spor adamımızın değerini yaşarken bilmeliyiz ve göstermeliyiz. Erzik'in ismini bir stada verebiliriz, ayrıca heykelini de dikmeliyiz. Ülkemizin tanıtımına yaptığı katkılardan dolayı Erzik'e teşekkür ederim.

***
Halk arasında "Körler ve sağırlar birbirini ağırlar" diye bir söz vardır. Shakhtar Donetsk ile Werder Bremen finali de bu söze tam uyuyordu. Diego'nun eksikliğini hisseden Bremen, Alman disiplini ve fizik gücüyle oynamaya çalıştı. Lucescu'nun takımını taşıyan oyuncular ise Brezilyalılardı. Werder'den Naldo'yu, Shakhtar'dan da 5 Brezilyalıyı çıkarırsak, futbol amatör küme maçına dönerdi. Oyuna güzellik ve estetik katan oyuncular Shakhtar'ın Brezilyalılarıydı. İlsinho sağda, Willian solda, Jadson ve Fernandinho göbekte topu ayaklarına aldıklarında oya gibi işliyorlardı. Özellikle golcü Adriano, Werder defansının içine girip çıkıyordu. Zaten atılan gollerde de Brezilyalıların imzası vardı. Eğer Pyatov, Naldo'nun frikiğini elinden kaçırmasaydı Werder sabaha kadar gol atamaz, Lucescu da oyunu kilitler ve maç uzatmaya gitmezdi. Shakhtar'da Brezilyalılar estetik yönlerini laubaliliğe dökmeseler ve bireyselliğe kaçmasalardı, Ukrayna temsilcisi finali daha da farklı kazanabilirdi.
Diego'nun yokluğunda lider eksikliği yaşayan Bremen, tüm yatırımını Mesut'un üzerine yaptı ama onun da fizik gücü takımını taşımaya yetmedi. Kötünün iyisi Shakhtar'dı, daha istekli ve arzuluydular. Futbolun tanrıları iyi oyunculardan kurulu takımın yanında yer alınca, Luce'nin takımı da kupayı aldı.