Ölüm her durumda korkunçtur ama zamanı önceden bilinince dehşeti dayanılmaz olur. İdam onun için fecidir; yaklaştıkça günleri, sonra saatleri, sonunda dakikaları saydırır tüyler ürpertici bir gerginlik içinde.
Peki, Azrail'in nefesi enselerinde hissedilecek kadar yakınken İstanbullular nasıl böylesine umursamaz olabiliyorlar? İçlerinde pek çok kişinin idam mahkûmu durumunda bulunduğu ve piyangonun kime çıkacağının bilinemeyeceği hiç mi akıllarına gelmiyor?
Kapıya dayanan büyük Marmara depreminden söz ediyorum.
"Allah kerim" havasındayız. "Ne zaman olacağını bilen yok. Herhalde daha çoook var..."
Oysa öyle değil durum. Uzmanlar başarısız kâhin durumuna düşmemek için genellikle kem küm ediyorlar ama, düşündüğünü açık seçik söylemekten kaçınmayanlar da çıkıyor. Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı müsteşarlığından emekli Yüksek Mühendis Dr. Erdemir Karakaş önceki gün Cumhuriyet' te yayımlanan makalesinde konunun bir numaralı uzmanı Prof. Dr. Ahmet Mete Işıkara'nın görüşüne katıldığını açıkladı:
Büyük olasılıkla İstanbul depremi 2014 yılı sonundan önce gerçekleşecek.
Kandilli Rasathanesi Müdürü Prof. Dr. Mustafa Erdik'in tahmini de şöyle: Deprem en az 7 büyüklüğünde olacak, 20 bin bina tamamen yıkılacak, 30 bin kişi ölecek. Afetin yurt çapındaki ekonomik sonuçları ayrı bir felaket.
Bu tablo karşısında çaresiz gibiyiz: "İnsanların taşınacak hali yok, bina yıkıp yenisini yapacak para yok, yani çözüm yok." Ama o da yanlış. Sayın Karakaş bir çözüm öneriyor:
İstanbul'da satışa hazır, boş duran 400 bin konut var. Bunların 20 binine depremde yıkılacak binalarda yaşayan insanları yerleştirelim. Sonra o binaları yıkıp yerlerine yapacağımız yenilerinin satış gelirlerini bu kentsel dönüşüm projesinin finansmanına ayıralım. Kimsenin mülkiyet hakkı da zedelenmesin.
"Mevzuat" ve uygulama güçlüklerinden söz edilecektir. Hepsinin aşılması için formül bulacak zekâ var özel ve kamu sektörlerimizde. Otuz bin canın kurtarılmasında kullanılmayacaksa cinlikler neye yarar?