Olabildik mi?
Kimin okyanusuyuz bilebildik mi?
Çoğu zaman yerimizi yurdumuzu anlamadan akıp gidiyor ilişkilerimiz değil mi?
Dün Haşmet (Babaoğlu) canımı sıkan bir yazı yazdı köşesinde. Öyle düşünmeye iten, cevabını bir türlü bulamadığım, kendimi çimdikleyip durduğum yazılar zaman zaman canımı sıkar benim.
İyi halt ettim de okudum yani.
Özetle diyor ki Haşmet. "Güzel fotoğraflarınız var da 'iyi ki varsın' hissiniz yok. Çiftsiniz ama birbirinizin hayatında ne kadar değerli olduğunuzu bilmiyor, hissetmiyorsunuz. Varlığınız birinin tüm kalbiyle onaylanmıyor."
Doğru mu Samet?
Birçok ilişkide evet, doğru.
Peki karşımızdakine hayatımızın en değerli köşesinde yer aldığını nasıl hissettirebiliriz?
Yazıyı okuduğumda yanımdaki arkadaşlarıma sordum.
Biri; "Seviyorum ama hissettirmeyi beceremiyorum" dedi kaçtı.
Diğeri; "Buzdolabına onun sevdiği yiyecekleri ve içecekleri koyarım" dedi.
Öbürü; "Sarılarak uyurum" dedi.
İş kadını olan; "Toplantısının nasıl geçtiğini sorarım, sıkıntılarını takip ederim, işinde destek olurum" dedi.
Romantik arkadaşımız, sevgilisini mutsuz eden huylarından vazgeçmeye çalışarak hissettirdiğini söyledi.
Hepsi iyi güzel de yeterli mi?
Değil sanki, çünkü bunlar iyi niyetli ama ezberlenmiş eylemler de olabilir.
İşin sırrı yine yeniden dönüp dolaşıp kalbin kendisindedir.
Sahici bir sevgi zaten değer verme duygusunu barındırır. O zaman da karşındaki sen bir şey yapmasan da onun senin için ne kadar değerli olduğunu hisseder. Çünkü su içer gibi, yemek yer gibi, uyur gibi kendiliğinden ona bunu hissettirirsin.
Çünkü bu işler hediyeyle, iltifatla olmaz.
Çünkü kişi bazen görmezden gelmeyi seçse de daima derinlerdeki gerçek duyguları hisseder.
Herkes birinin okyanusu olmak ister. Kimi olur, kimi bir damlada boğulur gider. Haydi iyi pazarlar.