Daha çok küçük ama olsun. Ekşiliğini sevdiğimin.
En sevdiğim ekşim.
Ben yoldan geçiyordum, eve doğru yürüyordum, gördüm manavın girişinde.
Yemyeşil duruyorlardı kutuda. Boncuk boncuk. Sulu sulu. Ekşi ama ümitli.
Sanki yaz duruyordu o kutuda. Güneşli günler, kahkahası bol sofralar, buz gibi deniz, sımsıcak geceler, incecik elbiseler...
Sanki istediğim ve özlediğim her şey duruyordu o kutuda; neşe mesela... Gülen gözler, gülen gözlerim, sevgi dolu sözler, hani o tüm bedeni saran 'her haltı başarabiliriz' hissi.
Özlemi en koyan şey neşeymiş meğer.
Gülümsemekmiş.
Kaptım bir kutu yeşil eriği, geldim evimize.
Yıkadım hepsini tek tek. Güldüm kendi kendime.
Suyunu içe içe yedim bir kase.
Alt tarafı erik işte. Yeşil işte. Daha ham işte.
Ama olsun işte.
Komik. Bir kutu erik için romanlar yazacağım neredeyse.
Hayatın anlamı yeşil erikte olabilir mi sizce? Belki evet, belki hayır.
Çok sevindim ben bu yeşil erik mevsimine.