'Sözuçar, yazı kalır' mı? Yalan! Yazı da uçar. Bir bakmışsın var, bir bakmışsın yok.
Yazının da yarın gibi garantisi yok. Salı günü yazdığım gül gibi yazım bilgisayarın 'kaydet' komutuna bastıktan sonra buhar oldu gitti.
Bilgisayarcılar geldi, bana sinir geldi, baskı saati geldi, editörlere fenalık geldi.
Ama yazım gelmedi. Uçtu uçtu yazı uçtu.
Aynı yazıyı on-on beş dakikada yazmama imkân yoktu. Aynı yazı bir daha yazılır mı?
Sonuç: Dün GÜNAYDIN'da köşem boş kaldı.
Zaten sık sık ellerim boş kalıyor benim, bomboş.
Bir kere yazıp kaybedince, bir kere sayfadan silinince, aynı şey uçup konmuyor insanın ellerine.
Konu başlığı aynı olsa da kelimeleri şaşıyor mesela. Aynı coşkuyla dizilmiyorlar yan yana.
Çok sevdiğim bir arkadaşım dedi ki dün bana gözyaşlarıyla; "İçimdeki kırgınlıklar geçmiyor Ayşe."
O hem anne, hem eş, hem de patronunun sağ kolu.
'Güçlü kadın' dediklerinden (Güçlü kadınlığımız batsın). Yapamayacağı iş yok, organize edemeyeceği olay yok. 'Anlat derdini çözsün' model kadınlardan. Oysa şimdi anlıyor, bu kadar çözümcül olmaya gerek yok.
Yılları geçti idare ede ede. Formül düşüne düşüne.
Hep canından, gözyaşından, uykusundan, duygusundan verdi.
Oysa bu kocasına, çocuğuna, dostuna, komşusuna cansiperane kadının tek bir isteği vardı; gönülden bir teşekkür.
Beklediği tek bir soru vardı; cevabı gerçekten merak edilerek sorulmuş bir "Nasılsın?"
Geçmişti yıllar. Kırılmıştı duygular. Kırılan tamir olur mu? Olmaz. Olsa da olmaz. Olmuyor işte. Bazı sözlerin yarası iyileşmez.
Bu saatten sonra arkadaşım eskisi gibi olamaz.
"İçimdeki kırgınlıklar geçmiyor Ayşe" dedi.
Evet, geçmiyor. Her geçmiş gibi yapıp bizi kandırıyor onlar. Biz öyle sanıyoruz ama aslında geçip gidemiyor hiçbir şey, hiç kimse gönlümüzden.
Geçmiş olmuyor. Geçmiyor.
Söz zaten almış başını gitmiş de artık yazı da kalmıyor.
Kırılıyor, kırılıyor...