Bu yeni bir dönem ve yerel siyasetin üst standardı olarak hayatımızda artık. Kentli ile yerel yönetim arasında yeni sosyal anlaşma. Avrupa Kentsel Şartı'nın Türkiye'deki karşılığı ve yerel yönetişimin kalite göstergesi.
Dünya, ülkeler arasında olduğu kadar artık kentler arası rekabetin geçerli olduğu döneme girdi. 1980 öncesi Ankara'dan imar planı çizilen belediyecilik, Özal'ın emlak vergisini belediyelere devri ile farklı boyuta çıkmıştı. Ancak geliri artan yerel yönetimlerin zihniyet kırılmasına ihtiyacı vardı.
Hizmet belediyeciliğiyle kentin hemşerileri, "onlara hizmet iddiasındaki" siyasetçiyle tanıştılar. Artık çöpü patladığı için ölmüyor, suyu aktığı için çocuğunu taşıma suyla yıkamak zorunda kalmıyor, asfalt yüzünden çamurda yaşamıyordu.
Fert başına milli geliri 10 bin $'ı aşan toplumun artan ve farklılaşan taleplerini karşılayacak ve marka şehirlerdeki habitatın vizyonuna denk düşecek farklı belediyecilik ihtiyacı doğmuştu. 2009 yerel seçimlerinde temeli atılan ancak bu seçimde devreye giren bu "yerel seçim beyannamesi", siyasetin çıtasını farklı düzeye taşımış oldu.
KATILIMCILIK boyutuyla "kanaat önderleriyle işbirliğini"; KÜLTÜREL boyutuyla "kültür sanat merkezleri, meslek edindirmeyi"; SOSYAL boyutuyla "yoksullar, çocuklar, engelliler, gaziler, şehit yakınları, yardıma muhtaçları" başkana emanet etmeyi; ÇEVRE DOSTU boyutuyla "yeşile duyarlılık, park, bahçeyi, kişi başına düşen ağacı" dert etmeyi; HİZMET boyutuyla da "geleneksel su, çevre, hava, ulaşım, altyapı, imar, kanalizasyona" akılcı çözümleri öngörmek, yapmak, hesabını vermek...
Uygarlık talebinde yeni standart bu ise gelecek seçimlerde diğer partilerin de benzer beyanları hazırlaması kaçınılmazdır artık.
