İhracatın bu süreçte ekonomi için önemini yeterince hayati bulmadığımızı görüyorum. Sanki bu insanlar, hüdai nabit (kendiliğinden yetişen) kabul ediliyor.
Oysa değil ve bu kesimin 2014 yılı Türkiye ekonomisi üzerindeki belirleyiciliği daha da artacak.
Krize rağmen rekorunu egale edebilen 57 bin cari açık savaşçısına karşılık, çocukları saymasak 57 milyon ithalatçımız var. Ben de bu ithalatçılar arasındayım ve toplamda 3 milyar $'ı cep telefonuna yatırdık. Her 1000 ithalatçıya karşılık 1 ihracatçı ile cari açığa karşı nasıl savaşacağız?
2014'ün barındırdığı umutlardan biri kurdaki hareketlilik ve bunun ilk yarıda ihracat üzerindeki olumlu etkisini göreceğiz. Kurdan gelebilecek desteğin de bir sınırı var ve ithalata bağımlılığı hâlâ çok yüksek ekonomide aşırı tırmandırılmış dolar, birim fiyat rekabetimizi baltalayabilir.
İkinci umut; ihracatın niteliğine dairdir.
10 yıldır bıkmadan usanmadan Ar-Ge'ye, inovasyona kaynak aktaran Türkiye, ihracata konu malların katma değerini yukarıya doğru kıpırdatmaya başladı. Bu iyi haberdir ancak hızına dair henüz "tatmin edici" düzeyi yakalayamadık.
Üçüncü umut; başta ABD olmak üzere AB ülkelerindeki verilerin giderek olumlu hale gelmesidir ki bu bize ciro genişleme imkânı sunabilecektir. Kaldı ki 2008 küresel krizinde karalar bağlamak yerine eksenini çeşitlendiren Türkiye, ihracatındaki artışı sürdürebildi.
Son umut; 17 Aralık operasyonu ile okyanus ötesinden gelen dalga üzerinden iş dünyasına karabasan gibi karamsarlık algısı pompalayanların tezgâhının açığa çıkacağına dairdir. Bunun için de iş dünyasının suskunluğunu bozup algı yönetimini ele alması şarttır.