Anladık, kendi başımıza yapamıyoruz. İlla ki bir "kırılma" şart! Bu tutumumuzun depremde böyle olduğunu gördük. Yan yana dikili 2 binadan biri sağlam, ötekisi yıkılmış. Sebep? Yıkılanın bodrumuna fazladan 1 araba girsin diye, tutmuş kolonu kesmiş sahibi. Bu zihin yapısına, ahlaki duruşa, bilim ne yapsın, yasa ne yapsın. Oturduğu binayı çürüten, boyunun ölçüsünü depremden alıyor alabiliyor ancak. Daha önce değil...
Peki ya sahip olduğu bankayı soyan, ortağını dolandıran, devletine vergi takan, müşterisini kazıklayan? Onları "açığa çıkaran" 2001 ekonomi depremi olmuştu. Peki ders almak? 1999 Marmara Depremi'nden aldığımız dersin sınavını bugün Van'da veriyoruz. Başardıklarımız da var ihmale, ikmale bıraktıklarımız, sınıfta kaldıklarımız da...
Bugün Kayseri Şeker örneğinde gördük ki, "yönettiği şirketi soyma" alışkanlığını henüz terk edememişiz. Öyle ki işin ucu Kayseri'den TOBB'a kadar uzanmış. Peki derdimiz nedir?
Ortaktan kâr kaçırmak, onu dolandırmak, ahlaksızlık ve suç olmanın dışında, ekonomik krize doğru giden yolda kaldırım taşı niteliği taşıyor. Küresel kriz zaten bu aç gözlü ihtirasların mimarisi değil mi?
Kayseri Şeker ve Adapazarı Şeker'de yönetim katmanında yaşananlar, özel sektör KİT'lerine dair haberler, geçen yıl Oyak'ta ortaktan kâr kaçırma iddiaları, unutma sürecinin sıradan birkaç örneği aslında...
65 bin çiftçi, becerip kendilerine akıllı ve dürüst bir yönetim seçemiyor. Seçse dahi denetlemediği için bir süre sonra kokuşma başlıyor. Sonrası? Devlet kurtarsın. Şirket enkazından da deprem enkazından da...
Kriz, en yüksek maliyetten öğrenmenin diğer adıdır. Biz bu dersi 10 yıl önce %40 fakirleşerek, 20 binimiz ölerek aldık. Bildiğim, eğer dersleri unutursak, hayatın bunu yeniden ve yüksek maliyetten öğreteceğidir.