Sınır Ticaretinden amacımız; Türkiye'nin yaşam standartlarının düşük ve işsizliğin ciddi boyutlarda olduğu Doğu ve Güneydoğu Anadolu coğrafi bölgelerinde ekonomik, sınai ve ticari gelişmenin hızlandırılmasını temin etmekti.
2003'te Sınır Ticaret Merkezleri kuruluşunu bu gerekçeyle yasalaştırdık. Fakat bugün durum, bunun ötesine taşıyor. Şükür ki taşıyor. 1990'larda sınır ticaretini, terör belasına çare arayışı sürecinde geliştirmeyi denedik. Mesela Habur kapısından 2 ton mazot karşılığında bölgeye ilaç ve gıda götürmek için kilometrelerce kuyruk oluşturan kamyoncularımızı hatırlıyorum. Antep ve Hatay'daki oto satışlarındaki patlama, dünün kamyonlarından çok daha fazlasını anlatıyor bize. Kültürel sınırlarımız zaten hiçbir zaman olmadı. Selçuklu'dan Osmanlı'ya ticaret yollarıyla zaten iş yapıyorduk. Terörün yavaşlattığı ama asla durduramadığı bölge ticaretimizi bugün vizesizlik sayesinde işbirliklerine taşıyoruz.
Türk dizilerinin bölgede bize karşı oluşturduğu sempatinin, vizesizlikle bütünleşmesi, bugünkü tabloyu oluşturabildi.
Dün; "bölgede mukim kişilerin zaruri ihtiyaçlarını" karşılamak üzere yaptıkları iş diye tanımladığımız sınır ticareti bugün; vizesiz ekonomi halini aldı. Bugün; otomotiv, yarın; ortak fabrika, yatırım, holding vs...
Avrupa'nın "durgun hali" burnumuzun dibindeki ticaret ve ekonomi fırsatlarını daha net görmemizi sağladıkça, vizesiz ekonomi alanımız daha da gelişecek.
Ekseni kaymış paranoyaklara rağmen!