Bir arkadaşımla sohbet ederken öğrendim ki annesi, depremde evsiz kalan 8 Vanlı aileyi Bodrum'daki yazlıklara yerleştirmiş. Sonra da gitmiş belediye ile görüşmüş ve onların bazı ihtiyaçlarını da belediyenin karşılamasını sağlamış. Arkadaşıma, annesinin bir dernekte çalışıp çalışmadığını sordum. Hayır cevabını aldım. Bu tarz yardımları kendine görev edinmiş. Kimsenin ruhu dahi duymadan hayatın kıyısındaki 'hayat'lara tek başına dokunuyor ve onları değiştiriyor.
Sonra düşündüm, etrafımızda ne kadar çok böyle hikâye var. Evet, 2011 felaketler, savaşlar, ölümler yılı oldu sanki. Sadece Türkiye'de bizleri değil, dünyada pek çok ülke vatandaşını mutsuz etti. O nedenle bittiği için seviniyorum ama Türkiye'nin en büyük şansının da böylesi yardımsever insanlar olduğunu düşünüyorum.
Türkiye ekonomisinin büyüme rekoru kırdığı yıllardan biriydi ya 2011. Tuhaf bir ikilem var. Bir yanda yeterince oturtamadığımız demokrasi nedeniyle acı çeken insanlar, öte yanda da Çin'i bile gölgede bırakan büyüme hızımız. Başta Güneydoğu'da olmak üzere Türkiye, ekonomisindeki bu gelişmeyi geniş tabana yaydığı, zenginle fakir arasındaki farkı azalttığı gün birçok sorunun daha üstesinden gelmeyi başaracak aslında.
2012'nin Türkiye için özellikle ekonomik açıdan çok daha iyi bir yıl olacağını düşünenlerin sayısı hiç de az değil. Evet, Avrupa Birliği ülkeleri asla hayal edemedikleri kadar kötü bir döneme girdiler ve tabii ki en büyük ihracat partnerimiz olduğu için Türkiye'yi etkilemesi kaçınılmaz. Ama benim Türkiye'nin genç ve girişimci insanlarının yeni ihracat pazarlarına yapacağı hamlelerle Avrupa'nın yaratacağı bu zararı en aza indireceğine inancım sonsuz.
Dileğim ekonomideki bu iyileşmenin, pozitif durumun bir önce yurdun dört bir tarafındaki insanların hayatlarına yansıması. Refah seviyesi arttıkça, ülke insanı sorunlarını da daha çabuk çözecek.