Başbakan, baştan beri yanlış yönlendirildi.
Mesele, ne sadece yeşili korumaktı; ne polisin orantısız güç kullanımından dolayı özür dilemekle geçiştirilecek kadar önemsizdi. Ne de iç ve dış odakların, faiz lobisinin tuzağıyla izah edilecek kadar Türkiye gerçeklerinden kopuktu.
Olayların derinliği ve hacmi ihmal edildi.
Gezi Parkı'nı dolduranlar, oldubittilere karşı toplumdan yükselen kuvvetli bir itirazı temsil ediyordu.
Değersizleştirilme, ka'le alınmama gibi duyguların yanı sıra, hayat tarzına ilişkin endişelerden de beslenen bir birikim söz konusuydu. Polisin orantısız güç kullanması öfkeyi yaygınlaştırdı.
Ama o öfke polisten ziyade Başbakan'ın şahsına yöneldi.
İtiraz sesine kulak tıkamamak gerekirdi.
Diyalog adımları hemen atılmalıydı.
Referandum keşke daha ilk günlerde telâffuz edilebilseydi. Demokrasi sadece sandık değil, aynı zamanda toplumun hissiyatına kulak vermek, onu anlamaya çalışmaktır. % 50 oranına ve milli iradeye indirgenemez.
Birkaç "marjinal grup" ya da "teröristler" ifadesi, "iç ve dış mihrakların komplosu" AK Parti'nin çekirdek tabanı haricinde kimseyi ikna edemedi. Avrupa Parlamentosu (AP) kararı da, hükümetin olaylar hakkındaki yorumlarının Batı'da karşılık bulmadığını gösteriyor. Aşırı ve Türkiye açısından rencide edici bir karar olmakla birlikte, netice itibariyle ülkemizin uluslararası sahada uğradığı itibar aşınmasını da gözler önüne seriyor.
AP Sosyalist Grup Başkanı Swoboda, geçtiğimiz haftalarda Kemal Kılıçdaroğlu'na karşı Tayyip Erdoğan'ı korumuş, Başbakan'ı Esad'a benzettiği için onunla görüşmemişti bile. Aynı Swoboda, Gezi olaylarını farklı bir biçimde değerlendiriyor.
Herhalde bir ard niyeti yok.
Zaten, her eleştirene kötü niyet atfetmek doğru değil. Pek çok ülke ve insan, AK Parti iktidarını hatalardan korumak ve Türkiye'nin istikrarını muhafaza etmek saikiyle davranıyor. Ama ülkemizde öyle bir kutuplaşma var ki, insanlar hemen yaftalanıp bir kampın içine atılıyor; samimiyetlerinden şüphe ediliyor.
Oysa dostluk, sadece alkışlamayı değil, yanlışları göstermeyi de gerektirir.